‘Je huis staat te koop,’ zegt hij ineens. Mijn huis? Voor zover ik weet is dit huis van ons beiden en zijn we niet van plan het te verkopen. Ik denk aan mijn studentenkamers. Bedoelt hij die? De laatste voelde wel als huis omdat ik met twee huisgenoten een appartementje deelde. Twee kamers waren van mij, de keuken en badkamer deelden we. En de telefoon op de gang. Daar lag een collegeblok naast waarop we schreven wanneer we hadden gebeld, zodat we die bedragen daarna op de telefoonrekening bij elkaar op konden tellen en we allemaal onze eigen gesprekken konden afrekenen.
‘Ja, je huis,’ zegt hij en hij draait zijn telefoon naar me toe. Ik ruk m’n gedachten los van de grote hoorn met het gekrulde snoer en kijk naar zijn mobiel. Op zijn scherm geen studentenkamer met beschimmelde restjes tomatensoep in de pannen en kratten bier op het balkon. Een stralend wit boerderijtje met rode luiken lacht naar me. De oranje balk van Funda erboven als een stralende zomerdag. Het boerderijtje waar we deze zomer vaak zijn langsgefietst. Het boerderijtje waar ik meteen verliefd op was. Iedere keer dat we passeerden, zwaaide ik even.
In de zomer wens ik niets liever dan een huisje in het bos of ergens in een weiland. Het ruisen van de snelweg achter ons huis vervang ik door het ruisen van de wind door de bomen. Mijn uitzicht van geparkeerde auto’s door reeën in de verte. Mijn stress door rust en kalmte. Bij iedere fietstocht wijzen we boerderijtjes met rieten daken aan. ‘Zullen we hier gaan wonen?’ ‘Of hier?’ ‘Of hier? Kijk nou wat een grote tuin! Dan kunnen we een hangbuikzwijntje nemen!’ Ieder huis wordt met een luidkeels ‘nee!’ van Lieve en Pepijn afgekeurd.
Ik hou van m’n stad. Ik hou ervan om in de zomer op een van de vele terrassen te zitten. Om met de fiets naar het theater te kunnen of lopend naar de supermarkt. Maar ik verlang ook vaak naar meer buitenleven. En nu staat het huis waar ik bijna iedere dag vrolijk naar zwaaide te koop. Funda is het met mee eens: dit huis is de perfecte plek om te onthaasten, om te genieten van de natuur, rust en stilte en om het leven te vieren.
Dan kijk ik naar de prijs. Naar de beschimmelde muren. Naar energielabel G. En dan naar mijn voortuintje waar de tulpen weer op zijn gekomen en waar we een perkje van twee vierkante meter gras hebben dat je in een kwartiertje gemaaid hebt. Ook lekker rustig.
Geen reacties