Zoetekauw

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van negen en een dochter van twaalf. En over zichzelf natuurlijk 😉

Snoep is de duivel. Het is een ramp voor je gebit, voor je suikerspiegel, voor je aderen, voor je gewicht. Onze volksgezondheid wordt ernstig bedreigd door zuipende, rokende én snoepende mensen. En ik ben daar een van. Ik Ben Een Snoeper. En ook nog een met een imago: als ik bij vriendinnen op bezoek ga halen ze speciaal voor mij snoep en koekjes in huis (waarom zit dat niet standaard bij je boodschappen?). Ik betrap mezelf er al jaren op dat ik een treurige veertigplusvolwassene ben die op kinderfeestjes likkebaardend naar de uitdeelzakjes kijkt en licht teleurgesteld afdruipt als blijkt dat er voor haar geen zakje bij zit. 

Snoep is fantastisch.

Snoep is fantastisch. Laatst vond ik een achtergebleven knetterchocoladeletter, dát geeft me een lol! Ik word ook wild van doosjes Dummy’s die je tussen je tanden zet en als een shotje achterover gooit, en dat je dan zo’n bal geplette rondjes weg moet werken. Laten we het niet hebben over de musketflikken van de Hema, gemengde Tikkels, de gelaagde vierkantjes uit de Engelse drop, banaanschuimpjes (de harde, niet de gesuikerde), Chocotoffs, een theelepel Nutella als er niets anders voorhanden is of de binnenkant van een Ferrero Rocher die je met beleid doormidden bijt. 

Mijn persoonlijke redding (het is maar hoe je het bekijkt) is dat ik zo hypoglycemisch als de pest ben: als ik teveel suikers eet beland ik in een transcedente hyperaanval, of word ik zodanig misselijk dat ik direct uren niet meer functioneer. Ik eet dus met mate. Een paar snoepjes per keer. Twee koekjes hooguit. Een stukje chocola en niet de gehele reep. 

Jarenlang bewaarde ik een zak drop in mijn auto.

Mijn kinderen mochten lang niet weten hoeveel ik van snoepen houd. De boodschap aan hen is natuurlijk dat snoep ongezond is. Ze mogen af en toe een snoepje, maar bij blijvende ‘trek’ pakken ze maar een appel of rijstwafel. Of een boterham. Jarenlang bewaarde ik een zak drop in mijn auto of werkte ik in de bijkeuken met de deur dicht mijn verstopte voorraad chocola weg, terwijl mijn peuters aan een fruithapje zaten. 

Maar met twee (bijna) tieners in huis kun je weinig meer achterhouden. Zij weten allang dat ik niet meer te redden ben. Mijn dochter is geen snoeper. Maar, lucky me, ik heb er twee op de wereld gezet, en ja hoor: mijn zoon vraagt inmiddels zodra hij me ziet op het schoolplein of ik een snoepje bij me heb. Het is ons vaste ritueel: een klein snoepje dat we weg sabbelen op weg naar huis na een dag crackers, brood, appels en water. 

Ondertussen protesteert mijn gebit kreunend.

Ondertussen protesteert mijn gebit kreunend tegen mijn suikerinname, gaat mijn gewicht niet meer terug naar wat het was, kijkt mijn man me vaak beschuldigend aan, en laatst belandde er een bakje gemengde salmiaksnoepjes omgekeerd onderin in mijn handtas, wat resulteerde in plakkerig gegraai en het zuchtend afnemen van mijn gehele tasinhoud met kokend water. 

Ik weet het. Wil ik een beetje fris oud worden, dan zou ik al die suikers uit mijn leven moeten bannen. Ik weet ook dat ik daarmee een bijzonder goed voorbeeld voor mijn nageslacht ben. Toch hou ik nog even vast aan deze hobby. Het maakt mij namelijk een uitermate relaxte moeder. Zei er iemand paaseitjes? Ik wil graag een witte.