Bleeh

“Wil jij Benja straks naar het kdv brengen?” vraag ik Joost als we aan het ontbijt zitten. “Ja hoor,” antwoordt hij bijna als vanzelfsprekend. “Maar waarom eigenlijk, dat doe jij toch altijd?” voegt hij er tijdens het afruimen aan toe. “Gewoon. Zomaar. Ik weet niet.” 

Ik ben vanmorgen niet met het verkeerde been uit bed gestapt. Ik ben ook niet ziek. Heb nergens pijn. Voel geen stress. De mensen om me heen zijn gezond. Ik ben niet ongesteld. En volle maan ligt ook alweer een paar dagen achter ons. Er is dus geen logische verklaring te bedenken voor de mist die zich vanochtend in m’n hoofd heeft gevormd.

Zodra Joost en Benja de deur uit zijn, pak ik mijn telefoon. Ik voel me wel vaker zonder aantoonbare reden bleeh, en om die momenten zo snel mogelijk achter me te laten maakte ik ooit een lijstje met ‘Tips als het even niet zo lekker gaat’. Wees lief voor jezelf, staat er. Duw negatieve gevoelens niet weg, maar omarm ze. Mediteer. Ga naar buiten. Maak contact met anderen. Terwijl ik het lees besef ik dat het bij die laatste misgaat. Want hoe relaxed het ook is om in joggingbroek achter m’n laptop te zitten, een half uurtje later op te kunnen staan omdat ik geen reistijd heb, nooit meer een tas in te hoeven pakken – om elke keer weer de oplader te vergeten, en koos make-uploos door het leven te gaan, het zorgt er ook voor dat de dag nooit écht energie oplevert. Ik kom niet meer stuiterend van enthousiasme thuis, heb weinig nieuws te vertellen en dwaal vooral dagenlang rond in m’n eigen piekerhoofd.

“Ik haal Benja zo wel op van het kdv,” app ik Joost. “Ja hoor,” antwoordt hij bijna als vanzelfsprekend. “Maar waarom eigenlijk, dat doe ik toch altijd?” voegt hij eraan toe. “Gewoon. Zomaar. Even wat mensen zien.”