Aan de hormonen – 1

Elsbeth is oprichter van deze club, moeder van Keet (18) en Teun (12) en getrouwd met Henno.

‘En hoe is het met jou?’ vraagt mijn schoonzus aan de telefoon.
‘Zijn gangetje,’ antwoord ik. ‘Beetje hormonaal de laatste tijd.’
Het is niet de eerste keer dat ik mezelf dit hoor zeggen de afgelopen tijd. Al weken voel ik me wiebelig. Zit mijn hoofd vol watten. Ik slaap slecht: licht en ben vaak wakker. Wat niet bepaald bevorderlijk is voor mijn gesteldheid.
‘Misschien moet ik toch maar eens naar de huisarts voor hormonen,’ mompel ik in de carkit. Meer hardop denkend dan tegen mijn man’s zus.
“Waarom doe je dat niet gewoon? Ga nu een afspraak maken.’ Ze zegt het stellig, alsof ze geen tegenspraak duldt.

Ik was al bij de huisarts, acht maanden geleden, voor een eerste gesprek. Om te polsen of ik niet eens wat moest doen tegen mijn overgangsklachten. Maar ook deels omdat ik net was begonnen aan mijn boek over dit onderwerp. De vervangende arts nam wat mogelijkheden met me door en stuurde me naar huis met huiswerk. ‘Ga er eerst wat meer over lezen, dan kun je daarna beslissen wat je wilt,’ zei ze.

Ik accepteerde mijn wisselende stemmingen en overstromend hoofd.

Er verstreken een paar maanden. Ik hield in mijn period tracker-app bij hoe de vlag erbij hing. Ik accepteerde mijn wisselende stemmingen en overstromend hoofd, zette de ellende die ik soms voelde om in spreuken en hart-onder de riemen voor mijn boek, las, luisterde en leerde nog meer over de overgang en besloot dat het op deze manier allemaal wel behapbaar was.

Of het nou het verschrikkelijke busongeluk was dat voor ons huis gebeurde, of dat het toch de hormonen waren was me niet helemaal duidelijk. Maar de wolken in mijn hoofd zorgden de laatste weken niet meer alleen voor mist, ik merkte dat ik ook steeds vaker angstig was, bezorgder. Ik barstte in huilen uit toen Henno me vanuit Japan vertelde dat hij die nacht een aardbeving had meegemaakt in zijn hotel (wat daar blijkbaar heel normaal is). Ik wist niet hoe snel ik naar huis moest rijden na het geven van een webinar toen Teun een keer zijn telefoon niet oppakte. Ik moest mezelf keer op keer streng toespreken dat vliegen een van de veiligste manier van reizen is als Keet weer eens naar een ander deel van de wereld vertrok met haar skateboard. En tijdens wintersport is Henno in mijn hoofd zeker drie keer onder een lawine gekomen en Teun zes keer verdronken in het hotelzwembad. De angsthaas in mij was wakker geworden en ik had gelezen dat ook dat kan gebeuren als de hormonen oestrogeen en progesteron afzwaaien.

Ik laat mijn appjes vergezeld gaan van duivel-emoji’s.

‘Heb maandag een afspraak bij de huisarts!’ app ik mijn schoonzus een paar dagen later. De kogel is door de kerk.
‘En guess what?’ app ik er gelijk achteraan. ‘Werd ik zojuist weer ongesteld.’
Ik laat mijn appjes vergezeld gaan van duivel-emoji’s. Waar ik een paar maanden geleden het eigenlijk nog best cool vond om nog ongesteld te worden (ja ja ik ben heus nog niet oud), ben ik er nu wel klaar mee. Als die overgangsklachten dan toch om de hoek komen kijken, laat dit dan ook maar eens voorbij zijn. Let’s get it over with.
Maar nu ongesteld dus. En de lucht is ook gelijk geklaard. Blijkbaar had ik zo’n twee à drie weken last van PMS. Ik geloof niet dat dat de bedoeling kan zijn. Op naar die hormoontherapie.

To be continued….

(Volgende week een blog met daarin het vervolg van dit verhaal)