Lees, relatie

Bikini

Beach bodies are made in the winter! Met dat inzicht werd ik eind november geconfronteerd in de vorm van een motivatieplaatje waarop een slanke, hardlopende dame in een winterlandschap stond afgebeeld. Naast dat beeld stond die quote: een zomerlijf maak je in de winter. Best logisch, vond ik. Als ik in de zomer met wat minder kilo’s in mijn bikini wil, moest ik in de winter beginnen. Dus begon ik in december. Oh nee, toch maar in januari. Of nou, doe maar februari. Nee, maart. Of april. Mei? En nu is het eind juni, schreeuwt het weer om een bikini en ben ik één kilo zwaarder dan begin december. Story of my life.

Als ik in de tuin zit, naast het opblaaszwembad, betrap ik mezelf erop dat ik mijn buik inhoud. Ik heb een bikini aan, want een badpak met beugels vind ik niks. En zonder beugels, dat vinden de bombonella’s dan weer niks. Een bikini dus. Maar ja, die buik hè? Zelfs in mijn eigen tuin zit het me dwars. En ineens vind ik dat belachelijk. Waarom vind ik dat ik mijn buik in moet houden? Wie houd ik daarmee voor de gek? En belangrijker: waarom lig ik er liever gespannen bij met een ingehouden buik, dan ontspannen mét buik? In mijn eigen tuin nota bene. Fuck dat.
Ik stop ermee. Ik houd mijn buik niet meer in. Ik ga niet meer lopen klooien met ongemakkelijke houdingen waarin ik geen vetrolletjes heb of gerotzooi met pareo’s, hamamdoeken of andere kledingstukken waarin je jezelf moet verstoppen. Het is warm en van rommelen met doeken krijg ik het alleen maar warmer. Ik ga in mijn bikini op het strand liggen straks. Ik ga in mijn bikini een ijsje halen. En ik ga in mijn bikini een zandkasteel bouwen en daarbij voorover bukken net zo lang tot al mijn kwabjes een keer het zonlicht hebben gezien.

Dan aait Lieve over mijn buik. “Het lijkt wel of er een baby in jouw buik zit!” zegt ze glunderend.
Even overweeg ik om de notaris te bellen om haar acuut uit mijn testament te schrappen, maar ik zeg: “Dat is niet zo, hoor. Ik heb gewoon een bolle buik.”
Ze aait er nog een paar keer overheen en legt dan even haar hoofd erop. “Lieve mama,” mompelt ze.

Dus vrouwen, trek uit die warme kleding. Laat zien die buiken, armen, benen. Er wordt van ons gehouden. Waarom zouden wij dat niet doen?

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

4 Reacties

  • Reageer Felina 22 juni 2017 at 19:42

    Hahahaha.. herkenbaar.. Ik dacht ook zo. En bestelde een paar tankini’s… nou nee dat is niks… waarom schamen het kan altijd erger.. en zodra de winter komt hebben we toch weer een kans voor die bikinibody haha

    • Reageer Sanne Windey 23 juni 2017 at 08:34

      Haha, precies!

  • Reageer Tieten zijn fantastisch - Club van relaxte moeders 19 juli 2018 at 14:23

    […] zie ik steeds meer bedekkende badkleding. Hangende borsten en bollende buiken worden verstopt onder tankini’s en zwempakken en dat maakt me verdrietig. Misschien durf ik deze zomer de meisjes ook weer eens wat […]

  • Reageer Annemieke 11 juni 2021 at 22:29

    Als we van ons lijf leren houden zoals onze kinderen ervan houden komt het wel goed!
    Mijn zoontje zegt steeds dat ik zo lekker zacht ben en knuffelt dan met bovenbeen, buik of een ander zacht deel. Op zo’n moment ben ik helemaal ok met elke vetrol.

  • Laat je reactie achter