Bakken met geld

“Smaakt je biertje?” vraagt mijn zusje tijdens de vrijdagmiddagborrel aan mijn vader. “Lekker als altijd,” reageert hij nietsvermoedend. Drie minuten later weet de hele familie dat dat niet waar is. Dit biertje is smakelijker dan alle andere die hij in zijn leven dronk. Het is namelijk een ‘opa biertje’. Het zelfontworpen etiket onthult dat mijn zusje zwanger is en mijn vader dus voor de derde keer opa wordt.  

Als we onze tranen van geluk allemaal hebben gedroogd, begint het grote fantaseren. Over dat er straks weer zo’n klein moppie in de familie bij komt. Zo een die nog wél uren met je wil knuffelen. Die zo heerlijk naar baby ruikt. Die van die zachte beentjes heeft waar je constant aan wilt zitten. Die door een simpel kiekeboe al kraait van plezier. En die bakken met geld kost. Want een baby is duur, dat heb ik de afgelopen jaren aan den lijve ondervonden. En dan is dit – na twee jongens in de familie – ook nog een meisje. Een beter excuus voor ongegeneerd babyshoppen bestaat er niet. 

Toen ik bijna vier jaar geleden moeder werd, rolde het geld letterlijk m’n portemonnee uit. Luiers, rompertjes, speentjes, kleertjes… en allemaal elke maand een maatje groter, want baby’s groeien harder dan mijn uitgroei in deze lockdown. Gelukkig groeide ik zelf ook. Toen de hormonen langzaamaan mijn lijf verlieten en er in mijn wattenhoofd weer wat ruimte ontstond, ontdekte ik dat het helemaal niet nodig is om de volle mep voor babyspullen te betalen. 

“Heb je deze Pampers aanbieding al gezien?” app ik ’s avonds naar m’n zusje, vastbesloten om haar niet in dezelfde financiële valkuil te laten stappen. Ik krijg de volgende dag pas een reactie. Dat ze de luiers heeft besteld. En ook gelijk wat rompertjes, broekjes en een hele schattige slaapzak, allemaal mét korting. 

Twee weken later zitten we weer samen aan de vrijdagmiddagborrel. “Doe mij maar een biertje,” zegt mijn vader. “Het is de laatste,” zegt mijn zusje grappend als ze een flesje en een glas op tafel zet. “De rest van het geld hebben we nodig voor babyspullen.” “Maar die kun je toch zo duur maken als je zelf wilt?” reageert hij. “Dat klopt,” antwoorden m’n zusje en ik in koor. En ik kijk met een schuin oog naar de grote tas met te leuke jurkjes, maillots en schoentjes voor het babymeisje dat gaat komen.