‘Ja maar ik ben al bijna zes!’
Ik kan niet ontkennen dat de vijfjarige met deze uitspraak de waarheid spreekt. Te vaak heb ik het gezegd de afgelopen maanden: ‘Kom op zeg, je bent toch al bijna zes!’
Je kunt jezelf best aankleden, uitkleden, je brood smeren, je veters strikken, je schoenen aan doen, je rits dicht maken, je tanden poetsen, je haren wassen en gel in je haren doen. Want je bent al bijna zes.
Dat laatste is dan ook het enige wat ik qua zelfstandigheid bereikt heb met mijn terugkerende uitspraak. Jammer dat juist dat qua smaak en styling niet echt mijn smaak is. Maar ik moet het gel-gedoe maar loslaten en heel hard voor mezelf applaudisseren omdat er in elk geval één ding bereikt is.
En nu, nu krijg ik al weken retour dat meneer al bijna zes is. En dus best een kauwgom mag, mag rennen met lolly’s in zijn mond, zelf zijn kleding mag kiezen, best wat later naar bed mag en als klap op de vuurpijl vindt dat hij geen groenten meer hoeft te eten, mag slapen in mijn bed en mag fietsen met losse handen.
Mijn stug volhoudende je-bent-al-bijna-zes-mindfuckmethode werpt zijn vruchten af. Maar dan niet de vruchten die ik wilde plukken. Ik dacht meer aan tropische ananassen en sappige watermeloenen. Maar wat krijg ik, een paar dagen voordat je zes wordt, een doos bruine bananen en een kromme peer.
Het effect is veruit teleurstellend. Ik krijg de bal gewoon vijf, bijna zes keer zo hard terug. Dus bedacht ik iets anders om de zelfstandigheid van de vijfjarige kleuter te vergroten en het mezelf daarmee vooral allemaal iets makkelijker te maken. Iets waarvan de nekharen van menig pedagoog misschien vijf, of zes keer om hoog gaan staan. Iets waarmee ik me op glad ijs bevind, vanwege het risico op een minderwaardigheidscomplex. Maar ik doe het. Even maar.
‘Ik denk niet dat jij jouw veters kunt strikken, jij bent nog maar vijf.’
Zo. Zei ik dat. Ja. Dat zei ik.
Hij strikt zijn veters. De linkerschoen zit aan zijn rechter voet. En de rechterschoen zit aan zijn linkervoet. En goh, het zijn niet eens twee schoenen die paren. Maar, hij strikt zijn veters. En dat was exact wat ik wilde. Toch?
Wil je nooit meer een bericht missen van de Club van Relaxte Moeders? We versturen ieder weekend een nieuwsbrief met het weekmenu en alle blogs en spreuken die die week op de club verschenen. Wil je de nieuwsbrief ontvangen, abonneer je dan nu gratis via onderstaande formuliertje!
Geen reacties