Stapels

Aangezien mijn zoon het presteert om nog tijdens het aantrekken van zijn broek van maat 74 naar maat 80 te schieten, werd het hoog tijd om zijn kledingkast eens aan een nadere inspectie te onderwerpen. Ik begon optimistisch, maar na een half uur wil ik het liefst de deur van de kinderkamer achter me dichttrekken en alleen nog maar papieren kleren kopen die ik na iedere dag gewoon weg kan gooien. Wat een zooi is het.

Van tevoren denk ik altijd dat ik twee stapels moet maken: ‘wegdoen’ en ‘naar zolder’. Maar als ik eenmaal bezig ben, ligt er naast de stapel ‘naar zolder’ ook een stapel ‘terug naar Tim’, ‘naar zwangere vriendin’ en ‘kringloop’. Ik weet me ervan te weerhouden om ook nog een stapel ‘marktplaats’ te maken, want dan ben ik weer druk met het maken van foto’s, advertenties, pakketjes en het uitzoeken van verzendkosten en krijg ik er één euro voor. En waren het nou eigenlijk wel de kleren van Tim die weer terug moesten of mocht ik die wel houden en moesten de shirtjes van Liam weer terug? Hoe doen al die andere moeders dit?

Gelukkig wil mijn vriendin Iris wel wat kleren uitzoeken. Als ze met haar dikke buik op de bank is geploft, laat ik alle kleren zien. Ze neemt bijna alles mee, inclusief voedingskussen, slaapzakken en zwangerschapskleding.

Terwijl Iris alle spullen in tassen stopt, probeer ik de overige kleding opnieuw te ordenen. Wat doe ik nou nog met de kleren van Tim en Liam? En dat ene leuke shirtje met die kapitein, wil ik dat echt bewaren? Hoe groot is de kans dat er nog een derde komt?

“Is er eigenlijk nog iets wat je weer terug wilt?” vraagt Iris vanuit de gang. Ik sta ondertussen de rest van de kleren weer onderin de kast te proppen.
“Nee! Dat ga ik je niet aandoen, je mag het houden. Echt.” 

Ik gun Iris meer overzicht. En slechts twee stapels: ‘wegdoen’ en ‘naar zolder’.