Elsbeth is oprichter van deze club, moeder van Keet (18) en Teun (12) en getrouwd met Henno. Eerder deze week schreef ze deel 1 van dit blog.
Op de toonbank liggen twee een doosjes. Eén met pillen en één met pleisters. ‘De pleisters moet je twee keer per week plakken en de pillen twaalf dagen per maand slikken,’ zegt de apotheker. Ik kijk naar de twee doosjes en krijg kortsluiting in mijn hoofd. ‘Wanneer kan ik dan het beste beginnen met de pillen. Nu, gelijk met de pleisters, of aan het begin van de maand? En hoe doe ik dat dan precies met die pleisters?
Na mijn afspraak bij de huisarts afgelopen week, mocht ik vandaag mijn hormoontherapie ophalen. De huisarts had naar mijn verhaal geluisterd. Had haar standaard-protocol afgedraaid over de mogelijke risico’s van hormonen en me daarna dit recept voorgeschreven. Als ik die middag thuis kom met mijn buit en nog twijfel hoe ik dit logistiek ga aanpakken, zegt mijn man resoluut: ‘waarom begin je niet gelijk met allebei?’
Ik ervaar een drempel, en ik snap niet waarom.
Ik pak de digitale bijsluiter erbij. Kijk het online filmpje waarin uitleg wordt gegeven. Het is allemaal niet zo ingewikkeld. Ik maak het ingewikkeld. Ik ervaar een drempel, en ik snap niet waarom. Het voelt anders dan zomaar een tabletje te slikken voor het een of andere kwaaltje. ‘Slik de tabletten voor het slapen gaan,’ hoor ik de stem in het filmpje zeggen. Ik ga het doen. Vanavond. De pillen en de pleister.
Die avond zit op de rand van mijn bed klaar om de pleister op mijn onderbuik te plakken. Ik scheur de verpakking open en zie een flinterdunne doorzichtige plakker, die in niets lijkt op een pleister. Op de een of andere manier had mijn hoofd het beeld gevormd van een klassieke huidkleurige pleister met witte gaatjes die ik op mijn lijf zou moeten plakken. Ik druk het ding op mijn huid. Daarna druk ik twee tabletjes uit de strip uit het andere doosje.
De volgende ochtend word ik met moeite wakker uit een diepe slaap. Het is dat ik nog lig, anders zou ik omvallen van verbazing. Ik heb in geen jaren zó goed geslapen. Pas nu dringt het tot me door hoe slecht mijn nachten jarenlang waren. En hoe gewoon dat inmiddels voor me is geworden. ‘Gatenkaas,’ zei ik vaak tegen mijn man, als hij vroeg of ik lekker had geslapen. Omdat mijn gebroken nachten, waar ik geen kind meer de schuld van kon geven, vaak zo voelde. Niet alleen had ik deze nacht in één ruk doorgeslapen, ook voelde het alsof ik veel dieper weggezonken was.
Ik voel me weer gewoon mezelf.
‘Hoe gaat het met jou?’ appt een vriendin die ik al een tijdje niet gesproken heb, een week later. Het is de vraag die ik de afgelopen maand steeds beantwoordde met: ‘Alles z’n gangetje,’ en ‘nogal last van hormonen.’ Maar nu schrijf ik: ‘Goed! Had afgelopen weken wel echt veel last van mijn fucking hormonen. Maar heb sinds een week hormoontherapie en voel me weer gewoon mezelf. Ben dus blij!’
Bizar vind ik het. Ergens wist ik het ook wel. Wat een fuckers die hormonen zijn. Maar ergens ga je along the way ook gewoon denken dat het bij je hoort. Die buien. De angst. De neerslachtigheid. De overprikkeling. En dat blijkt dus helemaal niet zo te zijn. Ik blijf voorlopig nog even plakken en slikken. Want ik blijk dus eigenijk toch gewoon vrolijk, opgeruimd, helder denkend en… relaxed te zijn.
Moeten ze alleen nog iets bedenken voor dat verdomde geheugen…
Hot & Happening. Maar dan anders.
Tijdens mijn eigen struggle met de overgang schreef ik het boek Hot & happening: een boek met 101 tips om relaxed te blijven tijdens de overgang. Met oneliners zoals die je kent uit mijn andere boeken, te gekke illustraties van Ilse Weisfeld en informatieve pagina’s met dingen die je echt wilt weten. Oja, en met wat pagina’s speciaal voor partners. Want die hebben het ook heus niet makkelijk met een vrouw in deze fase.
Ik ben echt mega blij met hoe het is geworden. En dat voor een boek dat ik eigenlijk helemaal niet had willen schrijven…
Hot & happening ligt nu overal in de boekwinkels en is online bijvoorbeeld hier te koop. Het kost €15,99.
Geen reacties