3, 2, 1, go!

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

Pepijn wilde een Switch. Hij had dat wel eens eerder gezegd, maar was het dan na vijf minuten alweer vergeten. Deze keer kwam hij wel erg vastberaden over. En toen hij het er na vijf minuten nog steeds over had, wist ik: the game is on. Om me heen zie ik mijn huis veranderen in een mijnenveld en ik hoor een blikkerige stem achterin mijn hoofd roepen: 3, 2, 1, go!

Level 1: gaan we genoeg muntjes verzamelen? Na wat online zoekwerk kom ik tot de conclusie dat zo’n ding te duur is om zomaar cadeau te doen. En hoewel Pepijn daar anders over denkt, vind ik ‘m ook niet in de categorie ‘noodzakelijk’ vallen. Maar hij krijgt 1,5 euro zakgeld per week. Dat betekent dat dit level vier jaar duurt! Dat gaat hij nooit uitspelen. Gelukkig ontdekken we na maanden muntjes verzamelen twee bonuslevels, genaamd ‘heitje voor een karweitje bij oma’ en ‘de verjaardag’. Met die twee levels halen we de finish. Yes!

Hoeveel tijd mag je op ‘een scherm’?

Dan volgt level 2: red je het binnen de tijd? Misschien wel het moeilijkste level en na wederom wat online zoekwerk kom ik erachter dat iedereen dit level anders speelt. Hoeveel tijd mag je op ‘een scherm’? Zoals ik bang was mijn dochter aan de poorten van de hel af te leveren toen ze een mobiele telefoon kreeg (die ik gek genoeg dan weer wel onder de categorie ‘noodzakelijk’ schaarde), zo bang ben ik nu dat ik hetzelfde doe met m’n zoon. Ik zie toekomstbeelden van een aan de bank vastgekoekte puber met vet haar en onvoldoendes. Ik zie ruzies met slaande deuren en door de kamer gesmeten controllers. Maar ook dit level blijkt haalbaar: de afspraken die we maken, houden stand. Al moeten we het level soms opnieuw spelen.

Level 3: samen spelen. Animal Crossing blijk ik slaapverwekkend saai te vinden, maar ik ben wel vet goed in Mario Kart. Dan kopen we het spelletje Overcooked waarbij we met elkaar gerechten moeten klaarmaken. Dat is zo leuk dat ik nogal fanatiek word. Erg fanatiek. Ik begin te schreeuwen. ‘We hadden de taken verdeeld! Dan moet je je daar wel aan houden! Kom op, vlees snijden! Waarom roep je niet dat er brand is!?’

Ik leg de controller neer. De rest speelt gemoedelijk verder. ‘Ik geloof dat ik even moet stoppen,’ zeg ik. ‘Ik word hier niet heel gezellig van.’ Game over.