Haar eigen telefoon

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

Niet doorvertellen alsjeblieft, maar komend weekend krijgt Lieve een mobiele telefoon voor haar elfde verjaardag. Oehh! Het is een langgekoesterde wens en ik weet zeker dat ze er dolgelukkig mee zal zijn. Ze zal het papier openscheuren, met grote ogen het doosje omhoog houden en mijn hart zal zwaar worden. Het voelt alsof ik haar naar de poorten van de hel leid.

Maar ondertussen fietst ze in haar eentje naar atletiek

We hebben steeds gezegd dat ze er pas een krijgt als ze naar de middelbare school gaat. Maar ondertussen fietst ze in haar eentje naar atletiek en gaat ze een middag minder naar de bso en in haar eentje naar huis. Twee nieuwe situaties van loslaten waarbij ik steeds moet denken aan het elastiekje dat ik tussen ons voelde nadat ze net geboren was. Ik had het lang niet gevoeld, ik klop mezelf graag op m’n borst dat ik loslaten niet zo heel moeilijk vind. Maar toen ik haar laatst zag wegfietsen, in haar hoodie van de atletiekvereniging met haar naam op haar rug, voelde ik het opnieuw uitrekken. Au, klein meisje, wat ga je hard.

Hoelang nog voor ze ook wil TikTokken

We hebben een oude telefoon op de piano liggen die dienst doet als ‘huistelefoon’. Ze pakt ‘m vaak meteen als ze thuiskomt. Ineens zie ik haar zitten, in de grote stoel, met de telefoon in haar hand, oortjes in en de blik op puberstand. Nu kijkt ze voornamelijk Netflix of speelt ze een spelletje, zal dat ook zo blijven op haar eigen telefoon? Hoelang nog voor ze ook wil TikTokken en appen met klasgenoten in plaats van mijn zussen? Hoelang nog voor ze zichzelf gaat vergelijken met populaire accounts? Hoelang nog voor er honderd berichten in de klassenapp staan met scheldwoorden en pesterijen?

Ik zeg steeds tegen mezelf dat we het net zo doen als in het verkeer. Eerst met zijwieltjes en aan de hand oversteken. Daarna pas zelf de weg op.

En van je lang zal ze leven en in de gloria.