Zwaar afscheid

Maud is nu 37 weken zwanger. Ze houdt ons wekelijks op de hoogte over hoe ze dat ervaart.

Een nieuwe melding van mijn zwangerschapsapp maakt me wakker uit mijn middagdutje: ‘Nog maar twintig dagen te gaan.’ Ik knipper even met mijn ogen om het goed te lezen. Ja, het staat er echt. Een gevoel van weemoed overvalt me. Ik ga dit straks zo missen!

Ja, ik heb flink wat zitten zeuren over het zwangere leven. Ik schaam me er nu achteraf zelfs een beetje voor. Dat ik op de vraag hoe het ging, bijna nooit gewoon ‘goed’ kon zeggen. Altijd was er wel iets: in het begin werd ik geteisterd door enorme misselijkheid, dan was er mijn flauwvalgebeuren en toen ik blij was dat ik eindelijk weer gewoon alles kon eten en drinken, kon ik ineens bijna niet meer lopen. Bekkenpijn. Verder had ik ook last, hoewel ik dat vroeger allemaal maar onzin en cliché vond, van zwangerschapsdementie en hormonen. En zelfs m’n nachtelijke rust was al aan diggelen nog voordat onze baby boy ons straks écht nachtenlang gaat wakkerhouden.

Maar nu bezorgt die twintig-dagen-realisatie me ineens waterige ogen. Hoe druk ons mannetje soms ook is en ik mezelf erop betrap hem nu al wel eens toe te spreken – ‘rustig aan, jochie’ – ik ga zijn trapjes in m’n rechterzij echt wel missen. Geen middagdutjes meer wanneer het mij uitkomt. De bank, waarop ik inmiddels mijn vaste plekje heb gevonden, ook al duurde dat even, voelt nu net zo fijn en vertrouwd. Ik ken zelfs uitstekend de weg naar de leukste films en series op Netflix, maar die route zal ik straks vast niet meer zo vaak afleggen.

Vond ik het in het begin nog verschrikkelijk dat ik alles aan anderen moest vragen, nu vind ik het zowaar jammer dat ik over een paar weken weer zélf de boodschappen moet gaan doen. De gewonnen tijd besteed ik nu aan het lezen van boeken die al tijdenlang op m’n to do list staan. En andere klusjes waar ik eerder nooit aan toekwam.

Ik ga maar eens een potje koken. De aanstaande vader komt zo thuis en straks zegt-ie nog dat ik niks doe in mijn verlof. Ik hijs mezelf omhoog en voel dat het vandaag alweer moeilijker gaat dan gisteren. Ik wring me in duizend bochten om de veters van mijn sneakers te strikken. Misschien is het toch wel fijn als ik over twintig dagen van die bolle toeter verlost ben…