Contact

Natanja blogt over haar leven als moeder van een dochter van tien en een zoon van zeven. De tienjarige is langzaam de puberteit aan het inglijden. En Natanja ziet dat met lede ogen aan…

‘Wil je samen iets doen?’ Vanuit de keuken roep ik naar mijn dochter. Geen respons. Ik loop naar de kamer. Ze zit op de bank, mobiel in de hand, TikTok aan, koptelefoon op. Al weken is ze vergroeid met dat lichtroze noise cancelling ding. Dat leek een geweldig idee toen we met zijn allen op luttele vierkante meters thuis werkten, maar die koptelefoon heeft onderling contact inmiddels ook gecanceld. Alsof ze aan een silent disco meedoet schuifelt mijn dochter door het huis. Haar proberen te bereiken is volkomen zinloos. Inmiddels ben ik wel klaar met haar hang naar privacy en zou ik haar favoriete accessoire het liefst over de schutting smijten.
Ik ga voor haar staan en probeer met wapperende armen de aandacht te trekken. Drie keer noem ik haar naam, steeds iets luider. Zuchtend kijkt ze op. Wenkbrauwen opgetrokken, gezicht op standje kom niet in m’n aura. 

‘Wat ís er?’
‘Ik zou het leuk vinden als je je koptelefoon afzet en even gezellig meedoet.’
‘Waaraan?’
Ik denk kort na, maar constateer moedeloos dat ik geen passend antwoord heb.
‘Gewoon’, antwoord ik, ‘met het gezinsleven!’
Ik hoor het mezelf zeggen. Wat is dat voor term om tegen een tienjarige te roepen? Ik klink als mijn moeder in de jaren tachtig. Het zou me niets verbazen als ze in schaterlachen uitbarst.
‘Mam, ik wil gewoon relaxen!’
‘En ik wil dat je even gezellig doet.’
‘Ik niet! Laat me nou!’

Het leek me best leuk, die (pre)puberteit.

Ik druip af. Voorheen kwam mijn tienjarige nog dagelijks gezellig kletsend uit school, knuffelend, opgeruimd en vrolijk, steeds vaker tref ik een bleke prepuber die haar mojo onderweg lijkt kwijtgeraakt te zijn. Het gezucht, gekat en het hebben van een mening over allerlei beláchelijke dingen (zoals mijn fantastische dansjes op Maan en Snelle en verder al mijn goeie grappen) is niet van de lucht. Dat alles gaat gepaard met een gevarieerd repertoire aan nukkige antwoorden op heel gewone vragen. Het leek me best leuk, die (pre)puberteit. Vandaag kom ik daar op terug. Ik heb weinig zin in deze fase. Ik weet niet wat de beste aanpak is bij een wispelturig humeur en word er bijkans zélf hormonaal van.

Ik praat mezelf moed in, tel tot eenentwintig, channel mijn innerlijk wijze en liefdevolle moeder en besluit het nog eens te proberen. Vijf minuten later ga ik naast haar zitten met de vraag of de koptelefoon af kan. Warempel, het ding wordt weggelegd.
‘Ben je oké vandaag?’
Twee grote blauwe ogen kijken me aan.
‘Ik weet het niet.’
Ik adem in voor mijn verzoenende monoloog. Kijken of het landt. 

‘Weet je wat ik denk dat er aan de hand is? Je hebt wat (understatement!) last van je humeur. Door de hormonen in je lijf slaat je brein af en toe ook op hol. Dat gevoel kan alle kanten opgaan, en je ineens overspoelen. Da’s best lastig. En dan wil je alleen maar met rust gelaten worden.’
‘Ja,’ zegt ze. ‘Ik geloof dat dat zo is vandaag.’ 

‘En dan kijk je naar je drammende moeder en denk je; ‘jémig mens, doe niet zo moeilijk.’
Ze grinnikt. ‘Ik vind het jammer als je zo onbereikbaar bent terwijl we samen in de kamer zijn. Het lijkt me leuker om gewoon even te kletsen.’
Voorzichtig kruipt ze tegen me aan. ‘Je dramt niet hoor mam, ik vind jou heel lief.’ Er belandt een zoen op mijn wang. ‘Als ik nu vijf minuten met je klets, mag ik dan daarna mijn koptelefoon weer op?  

Doe je mee aan het webinar Help, een (pre)puber?

Natanja heeft zich aangemeld voor het webinar Help, een (pre)puber! van maandag 8 maart. Vraag jij je ook wel eens af wat je nou met dat gedrag van je (pre)puber aan moet? Maandagavond 8 maart verzorgde Elsbeth samen met opvoedkundige Tischa Neve een online lezing over dit onderwerp. Je kunt hem nog terugkijken. Kijk hier voor meer info.