Kleuter, Lees

Zes jaar

Sanne is moeder van Benja van vijf en leert nog elke dag over het moederschap.

‘Zoek je nog steeds een zwangere blogger?’ appte ik 6,5 jaar geleden naar Elsbeth. Anderhalve maand eerder was ik bij een van haar workshops. Niet omdat ik een relaxte moeder wilde worden, want ik had nog helemaal geen kind. Maar gewoon, om te zien hoe ze het doet. Bij het weggaan grapte ze dat als ik ooit zwanger zou worden, ik het wel even moest laten weten. Ze zocht nog een blogger-met-baby-in-de-buik voor de club… 

Ik had niet kunnen bevroeden dat ik zes weken later al aan die omschrijving voldeed. In de jaren die volgden schreef ik. Over mijn geleerde lessen (plan zoiets spannends als een 20-wekenecho nooit in de middag), mijn briljante ideeën (welke moeder zou niet blij worden van corrigerend ondergoed in het kraampakket?!), het geschreeuw van het duiveltje op mijn schouder (‘Jij bent echt een slechte moeder!’) en de rafelrandjes die bij mijn leven horen. Jullie openhartige en lieve reacties daarop voelden als een reddingsboei in de soms kalme maar vaker stormachtige oceaan waar ik me gevoelsmatig in bevond. En dat was precies wat ik nodig had. 

Ik keek naar mijn bijna zesjarige zoon en zag het ook.

Laatst op het schoolplein zei een moeder tegen me dat ze vindt dat Benja zo verandert. Ik keek naar mijn bijna zesjarige zoon en zag het ook. Maar hij is niet de enige die groeide. Ik deed het ook. En keuzes maken zal nooit mijn specialiteit worden, maar ik doe het wel steeds vaker. Nu ook met dit blog. Want het is de laatste dat ik schrijf voor de Club van Relaxte Moeders. Benja is nu zo groot dat het niet meer goed voelt om hier te delen waar ik als moeder tegenaan loop. Hij is daar namelijk onlosmakelijk mee verbonden. Ik vind het niet aan mij om voor hem te beslissen dat iedereen daarbij kan meelezen. Daarom stop ik. Met pijn in mijn hart. En twijfel of ik hier goed aan doe in mijn hoofd. 

Dank jullie wel voor het meelezen, het meeleven, alle support, openheid en harten onder de riem. Dank onbekende collega die me tijdens een freelanceklus ooit aansprak om me te laten weten dat ze zoveel herkenning in mijn verhalen vond. Dank zusje van een vriendin die me laatst appte omdat haar zoon het óók niet naar z’n zin had op het kinderdagverblijf. Blijf alsjeblieft – in het openbaar of met mensen dichtbij, wat bij jou past – delen waar je om moet lachen en waar je om moet huilen. Want de belangrijkste les die ruim zes jaar bloggen me heeft geleerd, is dat hoe vreemd, kwetsbaar of bijzonder iets ook lijkt, er op z’n minst één iemand is die precies hetzelfde voelt. En die herkenning is de reddingsboei die ik jullie allemaal gun.   

Liefs! 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Crisje 12 februari 2023 at 10:41

    Heel begrijpelijk en integer van je. Daar kan een kind, een mens, zich alleen maar extra geliefd en extra vertrouwd bij jou door voelen. Doorschrijven en niet publiceren;)

  • Laat je reactie achter