Ingelise is moeder van drie kinderen (van bijna 11, 9 en net 6). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.
‘Mammaaaa? Mammááááá!’ gilt mijn zoon door het huis. Aan het geluid te horen bevindt hij zich op de wc en daardoor weet ik precies waarom hij me nodig heeft. ‘Dat zou ik toch niet meer doen, nu je in groep drie zit?’ roep ik terug. ‘Ja, maar je kunt toch wel heel eventjes komen kijken?’ vraagt een klein stemmetje, ‘ik vind het gewoon nog best wel moeilijk.’ Ik zucht maar strijk dan toch met mijn hand over mijn hart en zak de trap af naar beneden, naar mijn jongste die sinds kort officieel kleuter af is.
Ze stonden vooraan om hem zijn eerste hapjes te voeren met een lepel
‘Die krijgt drie moeders,’ was zes jaar geleden de nuchtere opmerking van het kraambezoek bij de aanblik van de twee zussen die smoorverliefd op hun kleine broertje stonden te glunderen bij de wieg. Ik moet toegeven dat die voorspelling is uitgekomen. Want naast zijn ouders, hielden vanaf het begin twee extra paar ogen ieder stapje in zijn ontwikkeling nauwlettend bij. Ze stonden vooraan om hem zijn eerste hapjes te voeren met een lepel en ze hielden om beurten zijn hand vast bij de eerste stapjes. Ook nu nog heeft hij twee begeleiders op zijn pad naar volwassenheid die altijd voor hem klaar staan om kleine probleempjes op te lossen.
Maar het is niet fair om de schuld voor mijn zoon’s wat achterblijvende zelfstandigheid te leggen bij zijn twee bemoeizuchtige zussen. Zelf merk ik ook dat het vaak wel makkelijk is om de derde nog een beetje klein te houden. Het gaat een stuk sneller in de ochtendspits als je de boterhammen voor hem smeert in plaats van naast hem te gaan zitten terwijl hij stoeit met een mes en de pot pindakaas. Of de autoriem voor hem vastklikt voor vertrek in plaats van hem zelf te laten pielen met het kliksysteem. Waardevolle tijdswinst in het dagelijkse hamsterrad van gezin, werk en huishouden.
‘Zelluf doen’ zat lang niet zoveel in zijn vocabulaire als bij de oudste twee
Hoewel mijn zoon prima van zich af weet te bijten als hij geen zin heeft in bemoeienis, laat hij zich al die hulp ook lekker welgevallen. ‘Zelluf doen’ zat lang niet zoveel in zijn vocabulaire als bij de oudste twee. En geef hem eens ongelijk met een huis vol personeel. Maar als je zes bent en letters leert schrijven in een schriftje, dan kun je ook best zelf je billen afvegen. Daarom heb ik besloten dat hij vanaf dit schooljaar meer zelf moet gaan doen. Om te beginnen bij de billen, die ik nu dus toch weer voor hem sta af te vegen.
‘Op de opvang moet ik nu zelf mijn cracker smeren na school,’ zegt mijn zoon die avond als we aan tafel zitten. Ik voel het schuldgevoel ongemakkelijk omhoog kruipen; bij dat onderdeel van de zelfstandigheidstraining waren we nog niet aangekomen. ‘Lukt dat een beetje?’ vraag ik zo nonchalant mogelijk. ‘Tuurlijk, makkie,’ antwoordt hij. Ik kijk hem met een schuin oog aan. ‘Net zo’n makkie als je billen?’ Het blijft opvallend stil aan de overkant.
Geen reacties