Olifantenhuid

Miloe heeft een zoon van 13 en dochter van 10 over wie we al heel wat blogs hebben kunnen lezen hier op de club. Ze schrijft natuurlijk niet alleen over haar kinderen. Misschien gaat het eigenlijk wel meer over haarzelf.

‘Onze puber zit in een iets andere fase dus ik lees alleen het laatste deel voor.’ Mijn man vouwt het A4-tje open. ‘En verder vind ik je best wel tof,’ zegt hij en geeft het papier aan mij. ‘Je kan goed koken,’ lees ik voor. ‘Wat niet per se waar is,’ voeg ik eraan toe. Ik houd namelijk niet heel erg van koken, wat mijn tiener weet.

We bevinden ons in een gymzaal en luisteren naar de mentor van de 2-havo klas waar onze dertienjarige net in is gestart. Die ochtend had hij ze opdracht gegeven om twee positieve dingen over hun ouders op te schrijven. Ook al zijn tieners niet complimenteus, en zeker niet over hun ouders, ook al heb ik ondertussen een olifantenhuid gekweekt, wat hij in zijn kenmerkende hanenpoten had opgeschreven, of eigenlijk niet had opgeschreven, stak toch even. Zeker toen andere ouders glimlachend omschrijvingen voorlazen als ‘je bent zorgzaam’, ‘je brengt me altijd overal heen’, ‘je geeft leuke trainingen’ en ‘je helpt me vaak.’ 

Na het voorstelrondje luister ik nog maar met een half oor naar de informatie over buitenschoolse activiteiten en toetsen en vraag me ondertussen vooral af of wij iets fout doen. Of andere ouders iets goed doen. Of ik echt had verwacht of gehoopt dat mijn tiener trots zou zijn op zijn moeders recent verschenen boek dat aan hem was opgedragen. Pas als iemand tijdens de afsluitende vragenronde een opmerking maakt over het huiswerk dat niet meer in Magister staat, let ik weer op. De conrector die binnen is komen lopen, vertelt over eigen verantwoordelijkheid, leren moeite doen en voorbereiding op het hbo. Er prikt iets in mijn nek. 

‘Wat als je kind het huiswerk niet opschrijft?’ vraag ik. 

‘Dan raad ik aan om het gesprek aan te gaan.’

Ik begin over deuren die worden dichtgegooid, over een onleesbaar handschrift. 

‘Laat hem dan een buddy zoeken die netjes schrijft.’ 

Mijn nekharen staan nu overeind. Serieus? Een buddy als oplossing voor een tiener met een flipperkastbrein die alles door elkaar mixt en aan het einde van de les geen idee meer heeft wat hij aan het begin heeft gehoord? Ik besluit de discussie niet verder te voeren en neem mijn rechtopstaande nekharen mee naar huis. 

‘Heb je je huiswerk af?’ vraag ik mijn tiener als ik binnen kom. Het is eruit voor ik het door heb. Te snel. Te geïrriteerd.

‘In de les al gemaakt,’ zegt hij zonder zijn blik van zijn telefoon af te wenden. 

‘Mag ik je agenda zien?’ 

Hij zucht hartgrondig, staat op en stampt de trap op. ‘Jij bent echt ongelofelijk. Triest dat je me niet vertrouwt.’ 

Tien minuten later staat hij weer voor mijn neus. ‘Ik had toch huiswerk.’ Hij opent zijn agenda. Vrijwel leeg. ‘Maar het stond bij de verkeerde dag.’ Hij zet de tv aan. Het Wilhelmus klinkt, de spelers van het Nederlands elftal bewegen hun monden. 

‘Mam.’

‘Hmmm.’

‘Als jouw overgrootvader niet bij de NSB was gegaan wat was er dan gebeurd met hem? En met zijn villa?’

Ik wil antwoord geven, maar hij is me voor. ‘Wist jij dat Quincy Promes echt een tantoe duur huis heeft?’

Ik kijk naar hem, en constateer dat mijn boek en de familiegeschiedenis die ik erin beschrijf, hem wel degelijk interesseert, alleen is zijn spanningsboog wat kort. Als hij zich met zijn 1.85 opkrult tegen zijn vader denk ik aan de niet hardop uitgesproken woorden die hij voor hem op het A4-tje schreef – ‘je hebt een hoofd als een bowlingbal’ – en weet dat ik mezelf iets wijsmaak. Ik heb helemaal geen olifantenhuid. Elke dag komt het weer binnen, de buien, de boosheid, de irritatie, de verbazing, de liefde, de onmacht. Terwijl het schoolsysteem uitgaat van logisch nadenken, van een pad dat van A naar B leidt, is het in werkelijkheid een kronkelige weg, met zowel doodenge als spectaculaire uitzichten, en bovendien ontbreekt de bewegwijzering. Ik doe niet per se iets goed, en ook niets fout. Ik doe maar wat. Zijn vader doet maar wat. Alle ouders doen maar wat.

Als ik achterover leun voel ik eindelijk mijn nekharen verslappen.