Nannette is moeder van een eigenwijze kleuter en van drie kindjes die niemand ziet, omdat de zwangerschappen eindigden in een miskraam. Ze is ook schrijver en theatermaker en schrijft hele mooie blogs met een lach en een traan. Fijn dat ze vanaf nu ook voor de club gaat bloggen!
Ik zit aan m’n bureau te werken aan m’n boek over miskramen. Het is echt bijna af. Er moeten nog een paar dingetjes gebeuren. Ik zit in de fase dat er telkens nog maar een paar dingetjes moeten gebeuren, waarna er altijd toch nog een paar dingetjes zijn die ook nog moeten gebeuren. Maar volgens mij is het nu echt zo: nog zo’n twee uur herschrijven, dan ben ik klaar. Bevallen van m’n eerste echte boek.
Nu eerst even een plaspauze. Of wacht… zal ik even een zwangerschapstest doen?
Super vrolijk onderwerp: miskramen.
Als mensen vragen wat voor werk ik doe vertel ik dat ik een boek aan het schrijven ben.
“Oh leuk, waarover?” is dan vaak de volgende vraag.
“Eh… ja, nou,” ik aarzel dan omdat ik weet dat het gezellige kennismakingsgesprekje over een paar tellen ineens persoonlijk wordt. “Super vrolijk onderwerp: miskramen,” zeg ik daarna met een glimlach, waarmee ik probeer te zeggen ‘ik ben gewoon een blij mens hoor, we hoeven niet de grafstemming in’.
Maar meestal vraagt m’n dappere gesprekspartner dan “Heb je dat zelf… eh… is het autobiografisch?”
Altijd leuk om het binnen vijf minuten van een eerste gesprek dat je met iemand voert te hebben over het allerergste dat je is overkomen. Het is een van de vreemde bijkomstigheden, van het maken van m’n boek, die ik niet had voorzien. Net als de overweging die er nu door m’n hoofd gaat:
Een zwangerschapstest terwijl ik net aan de laatste zinnen van m’n boek zit te sleutelen? “Nee, dat is niet handig. Straks blijk ik zwanger. Alles leuk en aardig, maar dan heb ik heus geen zin meer om m’n manuscript af te ronden. Eerst m’n boek afmaken.” Terwijl mijn hoofd deze redelijke beslissing neemt, neemt mijn lijf de benen. Die benen rennen naar boven, waar m’n handen een test uit het badkamerkastje halen.
“Prioriteiten mevrouw!” roept m’n buik. “Je wilt toch weten of hier een kind in zit? Dat boek komt nog wel.”
Plas. Pipet. Vier druppels. Wekker: vijf minuten.
Ik heb in m’n leven zoveel zwangerschapstesten gedaan. Ik deed ze vroeger altijd te vroeg, ik kon gewoon niet wachten. Die tests waren natuurlijk altijd negatief en tegen de tijd dat het wel zin had om te testen had ik ze allemaal al gebruikt.
Nu lukt het wachten me wel.
Nu lukt het wachten me wel. Ik ben niet meer de onbezorgde twintiger wiens grootste probleem rond zwangerschappen was wanneer het nou eens een keertje zou gaan gebeuren. Ik wacht tegenwoordig rustig de dag af tot ik ongesteld zou moeten worden. Elke maand is het een beetje vreemd. Ik hoop dat ik zwanger zal worden en toch ben ik telkens opgelucht als het niet zo is. Ik heb dan namelijk weer even twee weken waarin ik weet waar ik aan toe ben. Pauze. Nog geen spanning of het allemaal wel goed zal gaan.
De wekker gaat. Ik zet hem niet uit maar loop, toch ineens ongeduldig, meteen naar m’n wastafel waar de uitslag op me ligt te wachten. Twee streepjes. Positief. Een grote glimlach om m’n lippen. Blij. En blij dat ik blij ben. Heel, heel blij.
Nannette’s boek komt in de loop van dit jaar uit. Wil je op de hoogte blijven? Laat je dan hier op de wachtlijst zetten!
Geen reacties