Lees

Storm

Miloe scheef deze column een paar weken geleden. Het liep niet zo lekker bij haar thuis sinds de school weer was begonnen. En dat was lastig. Want machteloosheid is een rotgevoel.

‘Kom je binnen?’ Ik loop achter de buurvrouw aan naar buiten. Kwart voor acht, de schemering zet in. Zes uitgelaten kinderen rennen over het tegenover gelegen schoolplein. ‘Oke!’ antwoordt mijn buurjongen en loopt achter zijn moeder aan naar huis. Ik kijk ze na met een mix van verbazing, jaloezie en bewondering. Kinderen die oké antwoorden op een vraag, of gewoon doen wat wordt gevraagd. Die niet standaard reageren met ‘nee’ ‘straks’ ‘nu niet’ of ‘nou, nu al?!’ Die niet na een herhaling van het verzoek ontsteken in een woedebui. Sinds de school weer is begonnen, is de sfeer thuis om te snijden. Er zijn dagen dat ik om half negen ’s ochtends al zoveel uitbarstingen achter de rug heb dat ik uitgeput ben voor mijn werkdag is begonnen.

‘Otis kom je ook?’ roep ik naar mijn langs rennende zoon. Geen reactie. ‘Otis! Het is tijd!’ Hij kijkt even om. ‘Nog niet!’ Ik hoor mezelf zuchten. ‘We hadden een afspraak gemaakt, kwart voor acht naar binnen.’ Hij blijft staan. ‘Nee! Ik wil nog even blijven!’ Een half uur later staat hij onder de afgesproken douche en maak ik ruzie met man. De discussie over mijn meegaande, invoelende en zijn meer rechtlijnige ‘je moet duidelijke grenzen stellen’ opvoedstijl laait tegenwoordig dagelijks op. Het is waar dat mijn oudste het gaatje zoekt, als hij een millimeter ruimte voelt, er vol induikt om er een meter van te maken. ‘Niet geven dus die ruimte,’ zegt man. ‘Nee met jouw autoritaire opvoedstijl bereiken we veel’, reageer ik gepikeerd. Middenin een riedel over macht en controle bedenk ik me dat zoon allang onder de douche uit had moeten komen. ‘Nee nog heel even!’ roept hij. Ik zucht opnieuw. Onder luid protest draai ik een minuut later de kranen uit, doorsta een kwartier kletsnat clownesk rondspringen, poets na vijftien keer vragen zelf zijn tanden en na iets met het woord fuck, schiet ik uit mijn slof. Wat nou verbinding, wat nou begrip, wat nou kijken naar het gedrag achter het gedrag? Mijn achtjarige gedraagt zich als een volbloed puber en ik voel me totaal machteloos. Het gevoel geen enkele grip op hem te hebben, de constante draaikolk van emoties, het op eieren lopen. ‘Andere ouders hebben geen idee hoe het is, zo’n heftig kind,’ schreef een kennis met een even temperamentvolle dochter laatst. Haar opmerking luchtte op. Het ligt niet aan mij.

‘Gaat het?’ Mijn man brengt een kopje met rustgevende avondthee als ik in de tuin sta af te koelen. Ik veeg snel mijn tranen weg. ‘Het gaat niet om autoriteit. Het gaat om blijven staan. Ook als het gaat waaien, ook als het pijn doet, ook als de wind een storm wordt,’ zegt hij zacht. ‘Hmm,’ knik ik. ‘Ik ga nog even naar boven.’

In de stille duisternis hebben mijn zoons weerstand, woede en baldadigheid plaatsgemaakt voor wat hij probeerde te overschreeuwen. ‘Ik heb zo’n buikpijn mama. Mijn hart doet ook pijn. Er is iets ergs. Ik weet niet wat, maar het is iets heel ergs.’

‘Ga maar slapen,’ fluister ik, nog steeds een beetje boos.
‘Ik ga denk ik ergens anders wonen. Weet jij misschien nog een leeg huis?’
‘…’
‘Willen jij en papa graag dat ik in een ander huis ga wonen?’
‘Natuurlijk niet! Jij hoort hier, bij ons!’

Ik ga naast hem liggen. Zijn hoofd tegen mijn borst, zijn armen zo stevig om me heen geklemd dat ik bijna geen lucht meer krijg. Ik voel zijn borst schokken en wil zeggen dat het goed komt, dat we zoveel van hem houden. Maar ik zwijg. En houd hem vast.

miloeOver Miloe

Miloe van Beek is journalist, eindredacteur, columnist en moeder van Otis (8) en Nina (5).  Je kunt Miloe ook volgen op Facebook.

 Meer columns van Miloe vind je ook in ons ontploeterboek

foto staand boekMiloe schreef net als Eva Bronsveld, Roos Schlikker en ikzelf mee aan het boek Van achter het behang tot over je oren. Het boek gaat over relaxed opvoeden en moederschap, en bevat naast columns ook opvoedtips en tips om relaxed te blijven. We sluiten ieder hoofdstuk af met een bingo of uitspraak zoals je gewend bent op de Club van Relaxte Moeders. Je kunt het boek hier bestellen en ook een stukje inkijken. De prijs is €17,50.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

3 Reacties

  • Reageer Wieneke van den Berg 25 oktober 2016 at 20:37

    Wat fijn om dit te lezen. Ik heb ook zo vaak het gevoel dat ik alleen sta hierin. Het gaat bij mij dan alleen om een dochter van 3,5. Het gevoel van machteloosheid en de discussie met je partner hierover is zo goed omschreven en zijn zo herkenbaar. Dank voor het delen!

  • Reageer Cindy Antonissen 19 januari 2018 at 09:04

    Wat komt deze binnen. Hier 2 van die wervelstormen. Een jongen en een meisje. De jongen van 12 heeft in groep 7 wel diagnose adhd gehad maar gaat juist het laatste jaar (brugklas en zit op de nieuwe school helemaal op zijn plek) wel een stuk beter. Het scheelt veel dat hij van kleins af aan zelf ook last had van die driftbuien en zijn eigen gedrag. Hij wilde er zelf graag iets aan doen. Hij had daar vaak al zijn eigen maniertjes voor en bij de training op het adhd-centrum hebben ze hem geholpen met de stukken waar hij nog tegenaan liep en hij met alleen onze hulp niets kon veranderen. Wel heeft hij nog puberbuien, maar goed, hij is 12. Tijdrekken blijft helaas wel een dingetje. En… hij doet het zonder medicatie! Helemaal op eigen kracht (sterke wilskracht).

    Ons meisje van 9 is een ander verhaal. Ze is een pleegkind met een rugzak. Een flinke hechtingsstoornis, trauma en daarnaast gaat school nu ook onderzoek naar adhd doen bij haar. Anders dan onze zoon heeft ze niet zon sterk karakter en vrees ik dat alleen begeleiding haar niet voldoende kan helpen. Krijgt ze dezelfde diagnose, dan zal waarschijnlijk wel medicatie ingezet gaan worden.

  • Reageer Debbie Velten 25 november 2018 at 08:02

    Het is alsof ik dit zelf geschreven heb! Inclusief het afkoelen in de tuin. Zo pittig zo’n temperamentvol kind. En die uitbarstingen voor school pffff.

  • Laat je reactie achter