Journaliste Neeltje schreef dit blog vorige week, toen ze nog hoogzwanger was van nummer drie. Gisteren beviel ze van dochter Floor. Die wedstrijd heeft ze in ieder geval gewonnen 😉 Gefeliciteerd Neeltje! En dank dat we dit leuke blog van je mogen delen.
Eén van mijn slechte eigenschappen? Dat ik in alles de beste, de snelste en de eerste wil zijn. En op de één of andere manier uit zich dit tijdens mijn zwangerschap altijd meer dan anders.
Zo is de wekelijkse yogales voor mij zelden ontspannen. Eerst moet ik immers controleren of ik wel de slankste ben (nee), of mijn haar het leukst zit (zelden), of mijn zorgvuldig uitgekozen yogaoutfit er wel het meest onuitgezocht en casual, doch stijlvol uitziet (mwah) en vooral: of ik wel het mooist uitgedijd ben, qua buik. In dat geval geef ik mezelf altijd de eerste prijs, want mijn buik is klein en strak, ook al is het de vierde keer dat ik zwanger ben en baar ik straks mijn derde kind.
Hoger, sneller, dieper
En dan gaat het alleen nog over uiterlijkheden. Moet je me zien als de oefeningen beginnen. Altijd wil ik net een beetje dieper, verder, lager of juist hoger en sneller dan de anderen. Zie je wel juf, hoe goed ik met gestrekte benen bij mijn tenen kan? En hoe lekker plat ik met mijn wang op de yogamat lig tijdens de childspose?
Rustig aan doen? Ontspannen? Ikke? Dat kan natuurlijk niet, want ik moet de oefeningen beter doen dan alle andere dames die wel relaxed met hun ogen dicht zitten te zennen op een dekentje. Ik niet, ik zit op mijn knieën op de kale mat, want aan hedonisme doe ik niet tijdens de yogales. Daar sta ik mijlenver boven.
En dan altijd kapot van de les terugkomen, met het gevoel dat het nooit meer goed komt met mijn hamstrings en liezen. Zucht.
Wedstrijdje hardlopen
Zaterdagavond bereikte mijn fanatisme en misplaatste superioriteitsgevoel zijn absolute dieptepunt, hoewel ik het gebeuren toen nog als een overwinning zag. Ik moest even naar de supermarkt voor een pak waspoeder en een broccoli. Ik kwam uiteraard met een veel vollere en dus veel te zware tas naar buiten. Maar hee. Ik doe niet aan te zwaar.
Zeker niet toen ik voor me een andere zwangere vrouw ontdekte, ongeveer even ver als ik, maar zuchtend, steunend en kreunend. Haar echtgenoot duwde de volle kar met daarin ook drie pakken Pampers New Born en zij volgde hem met moeite. Na een meter of vijf bleef ze puffend en blazend staan, want ‘ze mos effe op adem komen hoor’.
Heel normaal voor een zwangere vrouw die op het laatst loopt, zoals de assistente van de huisarts dat vanochtend nog zo mooi uitdrukte. Maar ik zag mijn kans schoon. Hier kon ik eens even lekker shinen, als super-hoogzwangere. Ik slingerde de boodschappentas over mijn schouder en beende zo lichtvoetig en snel als ik kon de mevrouw en haar man voorbij.
Met verende tred, wapperend haar en een serene glimlach passeerde ik. De zon ging nog net niet harder schijnen, maar in de verte hoorde ik engelenmuziek. En het deed pijn. In mijn buik, in mijn benen, in mijn bekken. Maar ik had weer even de kans de beste te zijn en die kans kon ik niet laten schieten.
Beloning
En ik werd verdorie nog beloond ook. Want hij zei het echt, de betatoeëerde echtgenoot: ‘Zie je dat? Zij ken nog wel doorlopuh!’ Haar reactie hoorde ik niet eens meer, zo in de gloria was ik. Maar eenmaal terug in de auto, lichtjes kreunend, realiseerde ik me wat een vreselijk dodelijke opmerking dat was geweest van die vent. En hoe ontzettend fout ík bezig was. Niet alleen gaf ik de strompelende mevrouw misschien wel het gevoel dat ze niks waard was en niet eens fit zwanger kon zijn, maar ik had vooral mezelf ermee.
Want wat hebben ik en onze ongeboren dochter er eigenlijk aan dat ik mijn tenen aan kan raken bij de yoga? Wat schiet dit kleintje ermee op dat ik mezelf pijn doe omdat ik per se een andere zwangere in wil halen? Wat heeft het sowieso voor zin om mezelf uit te putten tijdens de laatste weken van mijn laatste zwangerschap? Plus: wat geef ik voor signaal af aan onze zoon en onze dochter door altijd de beste te willen zijn?
Precies. Het wordt tijd om mezelf in acht te nemen. De komende dagen die mij nog resten met een baby in mijn buik, en zeker al die dagen, weken, maanden en jaren die nog volgen. Mijn best doen en soms een beetje beter is prima, mezelf voorbij lopen en altijd sneller, beter en hoger willen, is vanaf vandaag voorbij. Heus. HEUS.
Wie is Neeltje?
Neeltje (36) is journalist en (sinds gisteren) moeder van drie. Iets dat haar nog geen kattenpis lijkt, maar wel vreselijk gezellig.
Geen reacties