Lees

Nog 27 minuten en 19 seconden

‘Mama?’
‘Ja?’
‘Hoe lang is het geleden dat we bij het zwembad weg gingen, mama?’
‘Weet ik veel. Een uurtje ofzo…’
‘Nee, ik wil het precies weten, mama.’
’1 uur, 12 minuten en 52 seconden geleden, Quin.’
‘Nietes. Net zei je nog een uur.’
‘Quin als je het precies wilt weten, moet je maar je horloge erbij pakken. Ik ga je echt niet de hele tijd vertellen hoe lang iets geleden is en hoe lang iets nog duurt.’
‘Oh.’
‘Waaróm wil je dat eigenlijk precies weten?’
‘Gewoon.’

Zijn behoefte aan overzicht en controle is in de vakantie aanzienlijk groter dan tijdens school. Dan zijn z’n dagen overzichtelijk en vindt hij het fijn dat hij weet waar hij aan toe is. Tijdens de vakantie liggen de dagen toch meer open. Dat kan de één een enorm gevoel van vrijheid geven, bij Quin werkt dat toch eerder een beetje verlammend.
Om hem tegemoet te komen, vertel ik Quin meestal de dag ervoor al wat de plannen van de volgende dag zijn. Dan kan hij daar vast een beetje aan wennen. En als er géén plannen zijn, gaat hij op de bank zitten wachten tot er wél plannen komen. Dat kunnen ook hele goeie zelfbedachte (!) plannen zijn,  zoals: ‘Ik ga even skelteren!’ of: ‘Ik ga even een rondje fietsen!’ Maar meestal neemt hij een iets minder proactieve houding aan… ‘Ik wéét gewoon niet wat ik wil doen, mama! Zeg jij maar wat ik moet doen’. Op spontane ideeën reageert hij meestal afwijzend.
Gewoon omdat het te plotseling is.

Voor zwemmen is hij wél altijd in. Of dat nou gepland is of spontaan. Dan komt-ie helemaal los en kan hij zo twintig keer achter elkaar de glijbaan trotseren. En gaat er geen enkele keer voorbij dat hij niet vanaf de trap naar me zwaait. Stralend springt hij als ‘bommetje XL!’ in het water en kruipt van het begin tot eind over de watermat. Totdat hij uitgeput en hongerig zijn handdoek op zoekt en bibberend om iets lekkers vraagt.
Dat zijn de momenten dat hij zichtbaar ontspant. Dat zijn schouders weer zakken. En hij even niet in zijn hoofd zit.

Twee keer per week heeft Quin ook zwemles. Op de een of andere manier gaat dat een stuk moeizamer, hoe goed ik hem er ook op voorbereid. Hij staat dan vaak minutenlang met z’n handen angstig voor zijn mond geklemd te dralen op het startblok. Voor de buitenwereld líjkt het dan alsof hij geen zin heeft. Of dat hij het water niet in durft. Maar ergens in dat koppie vindt er gewoon kortsluiting plaats. ‘Wat wordt er dan van mij verwacht? Wat moet ik zeggen? Wat moet ik doen?’ Vanaf de zijkant hoor de radartjes overuren draaien in zijn hoofd.

Als een verkleumt bangig katje draait hij zich mijn kant op.
‘Hoeveel minuten duurt het nog voordat de les voorbij is, mama?’
Hij staat al bijna voorovergebogen met zijn armen langs zijn oren.
‘Nog 27 minuten en 19 seconden, schat. En nu hup, dat water in!’

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

2 Reacties

  • Reageer Marieke 29 augustus 2017 at 21:35

    Hele mooie, eerlijke, liefdevolle blog. Kan hoe jij ziet hoe hij worstelt en dat ook snapt. Pittig ook wel lijkt me!

  • Reageer Kim Gaemers 30 augustus 2017 at 07:48

    Wat een mooie eerlijke Blog. Toen ik het las leek het wel mijn Blog,mijn verhaal. Heel het verhaal is exact hetzelfde als die van ons..Mijn zoon heet dan wel Luca,maar is ook 7 jaar! Best pittig af en toe inderdaad,maar ook enorm puur. Succes met jullie Quin?!

  • Laat je reactie achter