Waterballet

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

“Ik kom er gelijk aan, tot zo!” Als ik de juf wegdruk op mijn telefoon, klopt mijn hart in mijn keel. Nu dit weer. “Willem en een klasgenoot hebben een soort waterfeest gehouden in de toiletten, alles staat blank”, vertelde zijn juf net aan de telefoon. “Omdat het zo’n bende is en ik het ook even niet meer weet, is in overleg met de directeur afgesproken dat Willem opgehaald moet worden.” Ook dat nog.

Alsof ik de Alpe d’Huez beklim, trap ik als een bezetene naar school. Binnen vijf minuten sta ik voor de deur, mijn persoonlijk record verpletterd. Ik haal drie keer diep adem en bereid me voor op een drijvend riool, spuitende kranen en een doorweekt kind. In de gang is het echter verdacht stil. En droog, godzijdank. De toiletten zijn donker en geblokkeerd met een kast. De daders nergens te bekennen.

Ik weet niet of ik moet lachen of huilen

In de klas komt de juf naar me toe gesneld en leidt me naar de natte crime scene. Voorzichtig wordt de kast aan de kant geschoven en met het knipperen van de tl-balken komt het waterballet langzaam tot leven. Gelukkig, geen drollen of wc-papier tegen de muren, enkel een laag water.

Als ik even later in mijn eentje met wat oude doeken en een dweil de natte sporen van mijn zoon en zijn klasgenoot aan het wissen ben, weet ik niet of ik moet lachen of huilen. Een opgelaten gevoel zorgt voor een knoop in mijn maag en ik heb vooral zin om heel veel en hard te vloeken. Ik hou bij zachtjes “eikeltjes” te mompelen.

Binnen een minuut of tien is alles weer droog en krijg ik een compliment van de juf voor mijn snelle werk. “Ja, als ik me kwaad maak, dan lukt het wel. Niet aan mijn man vertellen hoor!” Ze neemt me mee naar het lokaal waar mijn kleine natte boef op een krukje zit te wachten, hij is zichtbaar opgelucht als hij me ziet. “Mama!”

Ben ik boos? Teleurgesteld? Verdrietig?

Even weet ik niet hoe ik me moet gedragen met de juf naast me en mijn zoon die stevig mijn benen omklemt. Ben ik boos? Teleurgesteld? Verdrietig? Ik spreek mijn zoon toe, hij maakt nogmaals zijn excuses en dan is het ook wel klaar. Alle adrenaline vloeit langzaam uit mijn lijf en over de terugrit naar huis doe ik maar liefst een kwartier.

Een uur later is Willem weer zeiknat en volgt hij braaf de instructies van de badmeester. Ik bel mijn moeder om bij haar te ventileren over het natte avontuur dat ik vanmiddag beleefd heb. Ze moet meteen heel hard lachen. En ik ook, eindelijk.