Moederskills

Ingelise is moeder van drie kinderen (van bijna 11, 9 en 5). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.

“Oh ja, mam,” roept mijn oudste achteloos over haar schouder als ze de trap op loopt, “voor de dansvoorstelling morgen moet mijn haar in twee vlechten, ingevlochten.” Bij dat laatste woord voel ik een ongemakkelijke kriebel omhoogkomen in mijn buik.  Mijn gedachten racen terug naar de vorige keer dat ik haar haren probeerde in te vlechten, met behulp van een filmpje op YouTube. Na een paar verwoede pogingen prijkten er twee rommelige staarten op haar hoofd, die helemaal niets leken op het voorbeeld. “Sorry schat, je weet dat ik dat niet zo goed kan,” piep ik angstig terug.  Mijn dochter kijkt me vorsend aan. “Ik vraag wel of een andere moeder het kan doen!”

De gave om schijnbaar moeiteloos prachtige en ingewikkeld ogende kapsels te creëren die ook nog eens een hele dag blijven zitten, schaar ik onder de moederskills. Andere eigenschappen in die categorie zijn: het toveren van een coole ijsprinses of een stoere tijger op een kleutergezicht met behulp van een doosje schmink, en het knutselen van een guitig konijntje met behulp van een doosje rozijnen een paar stukjes karton. En dat maal dertig keer voor de hele peutergroep. Inclusief gekleurde naamkaartjes met een schattige tekening erop.

Ik had ergens gehoopt dat je deze skills er vanzelf bij kreeg als je een kind krijgt.

Ik had ergens gehoopt dat je deze talenten er vanzelf bij kreeg als je een kind krijgt. Maar helaas, ook na elf jaar moederschap beheers ik ze bij lange na niet. Mijn Elsa lijkt angstvallig veel op een blauwe hulk – en ik laat het dus wel uit mijn hoofd om mijn schminkkunsten los te laten op nietsvermoedende kleuters; en de doosjes rozijnen lijken na een avond ploeteren meer op een uit de hand gelopen poging tot experimentele kunst dan op een voor een peuter herkenbaar dier. 

Gelukkig weet ik mijn gebrek aan deze vaardigheden al jaren redelijk goed te verbergen. Mijn dochters gaan iedere dag met dezelfde saaie paardenstaart naar school. Bij traktaties is mijn devies keep it stupid and simple (“Doen we weer zakjes chips jongens?”). En surprises of paasdozen laat ik mijn kinderen gewoon helemaal zelf maken onder het mom van het kweken van zelfstandigheid. Met een hoop stickers en gekleurde accessoires kun je trouwens ook een end komen is mijn geheime tip.

Een beetje beschaamd en mezelf verontschuldigend met een excuus over weinig tijd, lever ik mijn dochter de volgende dag met losse haren bij de schouwburg af. Tot mijn opluchting zie ik haar een paar uur later keurig strak ingevlochten de dansvloer op komen. De moeder met de juiste skills is blijkbaar gevonden. Na afloop komt ze doodmoe naar buiten rollen. Ze friemelt aan de vlechten. “Mogen die uit? Ze zitten veel te strak. Het zit altijd veel lekkerder als jij mijn staart maakt”.