Sanne is moeder van Benja van vier. Ze is nogal goed in zorgen voor anderen. Zichzelf vergeet ze nog wel eens. Maar ze is lerende. Het lijkt er op dat ze dit keer wel goed op haar eigen grenzen lette.
Het idee verdiende absoluut douze points. In plaats van dat ik alleen op en neer naar de Hema zou fietsen voor een nieuwe winterjas voor Benja, gingen we met z’n drieën. De zon scheen tenslotte uitbundig en het was een van de sporadische oningevulde zaterdagmiddagen, dus we namen het ervan. Benja op z’n fiets, wij wandelend erachteraan. Om het idyllische tafereel compleet te maken liepen we ook nog even naar de molen, om te veel geld uit te geven aan cakemix. Maar dat gaf niet, want het leven was goed. Tot we de terugreis inzetten.
“Ik ben moehoeee,” begon Benja toen we de eerste schreden richting huis zette. Ik durfde Joost niet aan te kijken. We kennen onze vierjarige namelijk. Als deze koers is ingezet, is het bijna onmogelijk om ‘m te keren. En dus eindigde dat wat ooit zo mooi begon in een huilend jongetje, aan de hand van zijn zuchtende moeder, met vlak daarvoor een stille maar daarmee alles zeggende fiets-tillende vader.
Dan ga je nu maar een uurtje naar bed
“Dan ga je nu maar een uurtje naar bed,” zeg ik geïrriteerd als we thuis zijn. “Dan ben je straks vast wat minder moe.” Hij vertrekt met een hoop stampij naar z’n kamer. Want moe, dat is hij nu niet meer. “Maar toen straks wel, mam. Toen kon ik écht niet meer. Maar nu is het over.” Hij slaat nog net niet dramatisch met de rug van z’n hand tegen zijn voorhoofd om zijn uitleg kracht bij te zetten. Maar een GTST-waardige acteerprestatie is het wel.
Terwijl hij mokkend boven zit ben ik blij dat ik niet heb toegegeven. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik smoesjes als ‘het is echt te ver voor mijn korte beentjes’ of ‘omdat ik op school al zo veel heb gespeeld kan ik nu echt niet meer lopen of fietsen’ geloof. En dus twintig kilo lichaamsgewicht naar huis til. Om bij aankomst zelf met rugpijn en totaal gesloopt op de bank neer te ploffen terwijl meneer vol energie van links naar rechts danst met de Snollebollekes.
De volgende ochtend wordt Benja met rode wangen van de koorts wakker. “Mama, ik ben ziek. Daarom was ik gister ook zo moe,” zegt hij als hij bij me in bed kruipt. Mijn schuldgevoel stijgt net zo hard als zijn temperatuur. Ik knuffel hem en fluister ‘sorry’ in zijn oor.
Hij hoort me niet. Hij is moe. Maar dat zei hij gister al.
Geen reacties