Lees

Vonk

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

Twee jaar geleden was er een open dag op de muziekschool. Lieve liep door de gangen met grote ogen, overweldigd door al het geluid en de mogelijkheden. Ze wilde niets proberen. Pianospelen? Nee, dank je. Beetje drummen? Liever niet. Gitaar proberen? Geen zin in.

Tot ze in de ruimte met de cello kwam. Haar ogen lichtten op, ze keek gefascineerd naar de juf. Ze wilde het graag proberen. Een warme klank steeg op van het instrument. Er gebeurde iets bijzonders. De juf zag het ook en ging meteen driftig in haar agenda bladeren wanneer ze ruimte had voor een nieuwe leerling. Ik zag de vonk overspringen van dat grote instrument naar haar hart.

Twee weken later was het zover. We huurden een cello, want die dingen zijn dúúr, en ze begon. Het werd een heel ritueel iedere dag. De koffer openmaken, eerst de strijkstok eruit, op een lessenaar neerleggen, met een blokje hars over de haren strijken, de cello altijd op z’n kant neerleggen. Ze knuffelde ermee voor ze begon met oefenen.

‘Ik vond die andere instrumenten wel mooi, maar bij de cello voelde ik het helemaal in m’n buik,’ zei ze. Wat vond ik het bijzonder om te zien. Ze was zo zorgvuldig, gedisciplineerd en toegewijd. Ik dacht aan de tijd dat ik op pianoles zat. Oefenen deed ik niet, daar had ik nooit zin in. Om vervolgens iedere les weer spijt te hebben, omdat dat natuurlijk merkbaar was. Ik wilde wel piano spelen, ik wilde het alleen niet leren. Lieve hoefde ik nooit te vragen om te oefenen. We keken naar de cello biënnale en in gedachten zag ik haar er al tussen zitten. De vonk laaide op tot een vuur.   

Maar het duurde natuurlijk niet eeuwig. Er moest vaker gevraagd worden om te oefenen, soms volgde er strijd. De juf ging weg. Er kwam een stickerlijst. En langzaamaan verdween het plezier en de vervoering. Het vuur doofde. 

Ik wilde niet dat ze zou stoppen. Omdat ik wist dat ze er ooit zo’n plezier in had gehad. Kon dat niet teruggevonden worden? Ik dacht ook aan alle keren dat ik zelf spijt had dat ik was gestopt met pianoles. Een instrument leren vraagt doorzettingsvermogen. Je kunt het past echt na een paar jaar. Stoppen na twee jaar is toch zonde? Een hobby is nooit alleen maar leuk. Je kunt je voetbalteam ook niet laten zitten omdat je een keertje wilt uitslapen. Maar hoelang moet je doorzetten? Hoeveel strijd en tranen zijn acceptabel?

Dus ze stopt. Binnenkort is haar laatste les. Daarna gaat de cello weer in de koffer en brengen we hem bij de violenbouwer die hem aan ons geleend heeft. Al hoop ik dat het vonkje ergens nog nasmeult.  

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter