Voice-memo

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Marloeeeeesssss goedemorgen, ik geloof dat ik toch een klein beetje een kater heb’, ik luister naar de krakende stem van mijn beste vriendin. Het is bij haar nu vijf uur later, maar onze dagen beginnen ongeveer gelijktijdig. Die van mij om zes uur, die van haar vandaag rond een uur of elf. Ik luister naar haar voice-berichtje van een kwartier terwijl ik door de ijskoude regen over het schoolplein loop.

Al drie maanden is ze weg en onze voice-memo’s naar elkaar zijn een dagelijkse vaste prik geworden. Met een zweem van jaloezie hoor ik hoe ze berichtjes opneemt met op de achtergrond het geruis van de Thaise zee. Gierend van de lach zit ik op de fiets als ze verslag doet van de hashbrownie die verkeerd viel en ik knik instemmend als ze vraagt of het een goed idee is om nog wat langer te blijven.

Een exclusief kijkje in het leven zoals het óók had kunnen zijn

‘Doe! Doe het alsjeblieft’, zeg ik haar in mijn voice-appje terug. ‘Blijf vooral, ik zou het ook doen als ik jou was!’ Want hoewel ik haar liever hier heb om samen op de bank te hangen of dronken te worden op een terras, voelt haar reis toch ook een beetje als de mijne. Alsof ik een exclusief inkijkje heb in het leven zoals het óók had kunnen zijn. Als ik alleen was gebleven, als ik die bloedjes van kinderen niet had gekregen.

Misschien zat ik dan ook op dat Thaise eiland met mijn laptopje in de airco en na het werken met een cocktail in de zon. Dan kleedde ik me ’s avonds om en ging ik met mijn beste vriendin dansen op het strand tot het weer licht zou worden.

Wees blij dat je geen kinderen hebt

En ja, dat kan ook allemaal als je moeder bent. Ja, dan kun je ook op reis. Jaja, je kunt ook zeker je kinderen meenemen. Voor een week, voor een maand, desnoods voor een jaar. Ja, ik weet het, dat kan. Maar dat is toch precies niet hetzelfde. De vrijheid van een leven alleen, zonder een vol hoofd over partijtjes, studiedagen, voetbaltraining, nieuwe zomerjassen, looporen en slapeloze nachten, het lijkt me héérlijk.

‘Wees blij dat je geen kinderen hebt’, zeg ik even later in mijn derde voice-memo van de dag, ‘ik loop alweer een half uur op te ruimen en het lijkt hier nog steeds op een ontploft berenhol. Ze laten alles slingeren en werkelijk alles is vies!’ Onder aan de trap breek ik bijna mijn nek als ik uitglij over een knutsel van mijn dochter. Ik wil ze echt niet missen, maar met mijn hoofd zit ik elke dag op een tropisch eiland. Alleen, of met mijn beste vriendin.