Tegenpolen

Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Nova (4) en Amber (9).

‘Vergeet het wc-papier niet,’ zeg ik tegen Marcel die op het punt staat te vertrekken naar de supermarkt.
‘Jaja, komt goed.’
‘En kijk op het lijstje,’ refereer ik aan het online boodschappenlijstje waar we allebei producten aan toe kunnen voegen die gekocht moeten worden.

Marcel is bij ons degene die kookt en ook meestal degene die de boodschappen doet. Hij verzint dan in de supermarkt wat we gaan eten en weet ongeveer wat we daarvoor in huis hebben en wat niet. Dit alles zónder vooraf gemaakt lijstje, want hij zit er niet mee om dingen te vergeten. Marcel en ik zijn hierin de ultieme tegenpolen, want ik heb juist een vergeet-allergie. Dat online lijstje heb ik er dus, vanaf het moment dat ik wist dat zoiets bestond, doorheen gedrukt. Lief als hij is, kijkt hij na zijn supermarktrondje -bijna- altijd even op dat lijstje. Alles om míjn bloeddruk maar niet te verhogen.

Ik noemde hem eens de voorzitter van de optimistenclub.

Ik noemde hem eens de voorzitter van de optimistenclub. Een organisatie waar ik nooit deel van kan uitmaken omdat ik niet over de juiste vacature-eisen beschik. En daarmee past de term ‘Relaxte Moeder’ meer bij hem dan bij mij. Ik hou van dat luchtige en ongecompliceerde van die man van mij. Een karaktertrek waarmee hij mij, met bemoedigende woorden, vaak van de schaduw naar een plek in de zon trekt.

Ook bij onze dochter Amber is dat ongecompliceerde sterk aanwezig. Hoe vaak zij de woorden ‘dat ben ik vergeten’ uitspreekt is niet te tellen, en er blijven ook vaak haarelastiekjes, tassen of jassen bij vriendinnetjes liggen. Laatst liep ze met jas aan en tas om, maar op blote voeten, de turnkleedkamer uit om naar huis te gaan. Maar goed dat ik erbij was om haar hierop te wijzen. Want dat is wel een beetje mijn taak geworden: mensen (lees: Amber en Marcel) wijzen op en herinneren aan.

Ik ben het niet vergeten, ik heb er gewoon niet aan gedacht.

Dat doe ik met liefde, want ze leren mij ook dat perfectionisme niets anders is dan een verstikkende eigenschap die mij verder niet veel brengt. En zo kan ik er inmiddels ook best om lachen als ik Amber weer eens zonder jas de school uit zie lopen, omdat die nog aan de kapstok hangt. Of als Marcel zegt ‘ik ben het niet vergeten, ik heb er gewoon niet aan gedacht.’

‘Ik ga mee papa, want ik wil ijsjes uitzoeken,’ roept Amber naar Marcel die al in de deuropening staat.
Drie kwartier later zijn Peppi en Kokki terug met een tas boodschappen. Het wc-papier hebben ze gekocht. Maar de ijsjes zijn ze vergeten.