Quin is uitgenodigd voor een kinderfeestje.
En ik weet, het organiseren van zo’n feestje is geen sinecure. Je moet niet alleen bedenken wannéér je het feestje moet geven, maar ook nog wát je dan gaat doen, hoevéél kinderen er mogen komen, wáár het begint en hoe laat het eindigt. En ik snap ook wel dat je na drie jaar achter elkaar feestjes in een indoorspeeltuin een keer iets anders wilt.
Als moeder, maar ook als kind.
De afgelopen jaren kwamen er al een Ninja-bootcamp voorbij, een skate-clinic, een bonbon workshop, toch ook de indoorspeeltuin, twee keer zelfs, laser gamen, blokarten (een soort strandzeilen, ik moest het zelf ook opzoeken😉) en een Schiphol-experience (althans, zo noemde ik het zelf toen ik het organiseerde, een rondleiding klinkt toch anders).
Discozwemmen daarentegen hadden we nog niet gehad. Dat verbaasde me op zich niets, want discozwemmen is iets wat je doet als je ouder bent. Dacht ik.
Het was vroeger bij mij altijd vaste prik op vrijdagavond. We waren twaalf en stonden in de bloei van ons leven. Mijn vriendinnen en ik fietsten samen naar het zwembad in het dorp waar ik opgroeide. Dan waren de lichten gedimd, stond de muziek net iets hard en maakten onze hormonen overuren. Van zwemmen kwam er niet veel, we hingen zo elegant mogelijk aan de rand van het bad en giechelden en fluisterden wat onwennig om zoveel mannelijke aandacht. En natuurlijk werden er stiekem onder water de eerste (wenselijke!) handtastelijkheden uitgewisseld. Met rode koontjes verlieten we meestal het zwembad.
En nu werd er een kinderfeestje georganiseerd en zouden ze gaan discozwemmen. Met mijn herinneringen in het achterhoofd dacht ik er meteen het mijne van. Maar ik vond óók het belangrijk dat Quin zelf zou beslissen of hij mee wilde of niet. Ik bracht de boodschap dan ook zo neutraal mogelijk.
“Quin, ik krijg net een berichtje dat je bent uitgenodigd voor een feestje!”
“Ok.” Quin wordt meestal pas enthousiast als hij alle ins en outs weet. Dus ik vertel hem van wie de uitnodiging komt en dat ze gaan discozwemmen.
“Discozwemmen? Wat is dat?”
“Dat is zwemmen in de avond met de lichten uit en de muziek aan.”
“Ok.”
“Het feestje begint om 18.00 uur.”
“Wat??? Zo laat?”
“Ja.”
“Tot hoe laat duurt het dan?”
“Tot 22.00 uur.” De meeste kinderen zouden een gat in de lucht springen als ze tot zo laat op mogen blijven, maar Quin is iets minder enthousiast.
“Tot 22.00 uur? Nee, dat vind ik echt veel te laat.”
“Dat is ook best laat, maar van ons mag het. Als jij graag mee wilt, vinden wij het goed!” probeer ik hem nog over te halen.
“Nee.” Quin schudt resoluut zijn hoofd. “Nee, ik vind dat echt veel te laat. Dan word ik moe en ga ik misschien huilen en dat wil ik niet.”
Met een brok in mijn keel besef ik dat verder pushen geen zin heeft. “Wat goed dat je dat zo zegt, Quin,” zeg ik licht geëmotioneerd. “Ik zal zeggen dat je het leuk vindt dat je bent uitgenodigd, maar dat je 22.00 uur echt te laat vindt.”
“Ja, wil jij dat even appen?”
“Ja, dat doe ik.”
Ik geef hem en knuffel en denk weer terug aan mijn eigen vrijdagavonden vol beginnende vrijages in het zwembad. “Blijf nog maar even klein, jongen,” mompel ik in zijn nek.
“Mama? Weet je wat ik wil met mijn feestje? Een slaapfeestje!!”
Ik val nog net niet van mijn stoel.
Geen reacties