Vertrouwen

Anke blogte dit voorjaar over de zoektocht naar hulp voor haar soms wat sociaal onhandige puber. (Die blogs lees je hier). Na de zomer gaat hij naar de brugklas. In het blog van vandaag lees je of hij daar klaar voor is.

“Eigenlijk moet je dan een stropdas om,” zeg ik tegen Hidde. Hij knikt. “Maar ik heb helemaal geen stropdas,” bedenkt hij zich. “Ja, maar je vader wel!”
We staan in zijn slaapkamer de kleding uit te zoeken voor Het Gala. In plaats van een groep 8-afscheidsavond met ouders, wordt de rode loper uitgerold en worden de leerlingen in hun mooiste kleren op school verwacht.

Ik zoek een bijpassende stropdas en Hidde zoekt op Google hoe je die dan moet knopen. Alhoewel dit niet de afscheidsavond is zoals ik mij die had voorgesteld, voel ik wel dat deze avond ook voor mij een bijzondere is. Ik kijk via de spiegel naar mijn oudste kind die zijn stropdas staat te knopen alsof hij nooit anders deed.

Wanneer hij iets later die avond over de rode loper loopt, spat ik bijna uit elkaar van trots. Hóe anders loopt en kijkt hij nu dan een paar maanden geleden. Zijn schouders iets rechter, zijn houding ontspannener en misschien wel iets zelfverzekerder. Als ik hem vraag om te poseren voor de camera, duikt hij niet weg, maar steekt zijn duimen op en kijkt met een glimlach die bijna iets brutaals heeft, de camera in.

Het voelt als de kroon op zijn harde werk. Want wat is hij de afgelopen maanden uitgedaagd. Veel praten over je gevoel, challenges om uit je comfortzone te stappen en dingen spannend of eng vinden, maar tóch doen. De kinderpsycholoog heeft hem de afgelopen weken flink het vuur aan de schenen gelegd.

Iets wat hij voorheen niet eens zou durven vragen.

Het begint te regenen. Ik zie Hidde bij een vriend onder zijn paraplu stappen in plaats van zich nat te laten regenen. Iets wat hij voorheen niet eens zou durven vragen, laat staan gewoon doen. Als hij aan het einde van de avond arm in arm met zijn beste vrienden op de rode loper staat, schiet ik vol. Ik voel ineens zo het vertrouwen dat hij al die tijd al had; “Het gaat wel goed komen met vrienden maken straks op de middelbare mam.” Hij wist het al die tijd al. Pas nu durf ik het te geloven.

Als ik om mij heen kijk, merk ik dat ik niet de enige ben wiens emmer overloopt. Ook andere moeders staan te snotteren met een tissue in de hand. Ik vermoed dat hen vooral het afscheid zwaar valt. Hoewel deze weemoed bij mij ook meespeelt, zorgt bij mij vooral de trots en hersteld vertrouwen dat ik het niet droog houd: Dat gaat méér dan goed komen straks op de middelbare.