Verhuizen

Sinds kort Blogt Cezanne voor de club. Ze is moeder van een 13- en een 16-jarige en gaat de afdeling ‘pubers’ voor haar rekening nemen. Cezanne heeft verhuisplannen. Maar of de pubers het daar mee eens zijn…

“Maar nu wil ik het niet meer,” zegt de jongste boos en opstandig.

Nog geen 24 uur daarvoor was hij enthousiast en positief over onze verhuizing. Nu de makelaar is gebeld, het huis op de foto gaat en het bord bijna in de tuin staat, gooit hij zijn kont tegen de krib. Ik snap het wel.

We wonen in Limburg, maar willen graag terug naar onze Brabantse roots. 19 jaar geleden, toen we nog jong, onbezonnen en kinderloos waren gingen we van Brabant naar Limburg. De winkel van mijn man zat daar, de huizenprijzen waren lager en we zeiden tegen elkaar: ok, goed plan, doen we. Meer woorden maakten we er volgens mij niet aan vuil. Wortelen lukte, écht thuisvoelen was lastig. We voelden allebei het gemis, maar om allerlei redenen was het niet mogelijk om eerder terug te gaan.

Een aantal gebeurtenissen zette me aan het denken. Een belangrijke was het overlijden van mijn zus, begin dit jaar. Want hoe kort is het leven? Waarom wacht je soms met belangrijke keuzes maken? En wat als we gewoon springen, kiezen voor wat ons hart al zo lang fluistert? We praatten erover met de kinderen, aftastend. Zo gaven we ons verlangen de ruimte en ging het leven.

“Ja, leuk,” zeiden de jongens unaniem en direct. Ze vonden het een mooi avontuur in een richting die ze al aardig kenden. Ze droomden met ons mee, zagen zich al wonen daar. “Kijk ons eens flexibele kinderen hebben,” zei ik op een avond tegen mijn man.

Maar nu we van droom naar daad gaan, keert het tij bij de jongste. Ik zie hoe zijn blik verstrakt en hoe hij het gesprek naar zijn hand wil zetten.

“Moeten we het alweer over dat verhuizen hebben!”

“Wij hebben hier niks te zeggen, jullie beslissen maar wat.”

Ik begrijp het: niet honderd procent happy zijn in je woonplaats en praten over verhuizen is één ding. Daadwerkelijk vertrekken is heel wat anders. Ik worstel met de grote gevoelens van die dertienjarige jongen, zijn tranen brengen me aan het wankelen. Ik ga bij hem kletsen voor het slapengaan, geef hem een kus op zijn hoofd en probeer erachter te komen wat er ónder die boosheid zit.

“Het is gewoon fijn nu, allemaal. Ik wil niet dat ik straks weer overnieuw moet beginnen met vrienden maken. En ik weet niet goed hoe ik het aan mijn vrienden moet vertellen.”

Ik worstel met mijn eigen beslissing want ik ben een pleaser die altijd hún belang boven dat van mezelf zet. Tot nu. En met een nogal drastische beslissing. We slaan ons door de dagen die volgen. “We zoeken een leuke nieuwe school,” zeggen we. “Wist je dat ze daar heel lekker ijs hebben?” onderhandelen we. Maar: aanprijzen is afkeuren bij hem.

Als we op een middag door de woonwinkel lopen, zegt hij ineens: “Mag ik dan in het nieuwe huis zelf mijn behang uitzoeken? En krijg ik dan ook nieuwe gordijnen?” Ik merk dat er iets in zijn hoofd verandert. Nadat hij het zijn vrienden heeft verteld – met horten en stoten – komt hij vrolijk thuis. Hij pakt de Ipad en gaat op huizenjacht. Ik zie hem ingespannen lezen en foto’s bekijken.

“Kijk wat een mooie keuken mam.”

Ik ben – voor nu – opgelucht. Er zijn nog genoeg bergen te beklimmen: inpakken, nieuwe school, definitief afscheid nemen, wortelen op een nieuwe plek. Of wie weet gooit zijn doorgaans zo meegaande broer (16) straks zijn kont tegen de krib, met andere woorden en andere emoties. Maar voor nu, vandaag, is het goed. Samen struinen we Funda af en verheugen ons op nieuwe keukens, badkamers en tuintjes. 

Wie is Cezanne?

Cezanne (49) vond zichzelf aardig ingewerkt in het moederschap. Toen haar zoons (nu 16 en 13) naar de middelbare school gingen, kreeg het moederschap een nieuwe dimensie. Een fase met koude frikandelbroodjes voor de lunch, nieuwe vriendschappen met onbekende kinderen, merkkledingwensen en hermetisch afgesloten badkamers. Lastige onderwerpen als vuurwerk, energiedrankjes en alcohol doen hun intrede en hoe houd je pubers eigenlijk gemotiveerd? Cezanne schrijft de komende tijd over de Afdeling Hormoonhuishouding thuis. En oh ja, kan iemand ook eens die hond uitlaten?