Stoom afblazen

‘Ik denk dat ik ongesteld moet worden,’ zeg ik tegen Elsbeth. “Ik voel me gewoon bleehh.” Ik had verwacht dat ze meelevend ‘Och ja, dat heb ik ook altijd in die periode, vervelend zeg,’ zou antwoorden. Maar niets is minder waar. Ze reageert op sarcastische toon: “Ja tuurlijk, dat is het vast. Er zijn in deze tijd namelijk helemaal geen andere redenen om je even niet top te voelen…” En met die reactie is de beerput open. 

“Ik word helemaal gek van al die mensen die op Instagram posten dat ze zo gelukkig zijn met al die tijd als gezin samen. Die elke dag gezellig een taart bakken, het ene na het andere knutselwerk in elkaar flansen en met een big smile op hun gezicht uren tegen een schommel aan staan te duwen. Eigenlijk ben ik gewoon stikjaloers, want ik wil ook zo’n moeder zijn. Maar ik kan niet zonder tijd voor mezelf, heb een hekel aan de speeltuin, mis het creatieve gen en hou alleen van opeten, niet van koken.”  

“En dan loopt er gister ook nog een oudere dame langs ons balkon om te vertellen dat ze vanuit haar appartement Benja elke dag zo lief met zand ziet spelen,” vervolg ik mijn relaas. “Ze vindt het zo’n schattig jochie. Natuurlijk voelde ik me gevleid, want een compliment aan hem vat ik graag persoonlijk op. Een paar minuten later zagen we haar vanaf de overkant enthousiast zwaaien, zodat wij ook wisten vanuit welk punt we dagelijks worden bespied. Even schoot door mijn hoofd dat Benja de komende tijd misschien wel met zijn graafmachine, wals en bulldozer háár balkon mag omtoveren tot zandbak. Maar ik realiseerde me dat ze de zeventig waarschijnlijk al is gepasseerd en dus tot de risicodoelgroep behoort.” 

“Wat zei je? Je viel even weg,” hoor ik Elsbeth zeggen op het scherm dat ik voor me houdt. Het valt me nu eigenlijk pas op dat mijn mascara enorm is uitgelopen en dat ik de volgende keer best even naar mijn haar kan kijken voordat ik ga Facetimen. “Laat maar, het is al over,” zeg ik en schakel over naar waar we eigenlijk over zouden bellen. Ik geloof dat ik onze kantoordagen mis. Die dagen dat ik even lekker ongegeneerd kan klagen over het thuisfront, om daarna tien kilo lichter aan mijn werk te beginnen. “We moeten vaker bellen,” sluiten we de call eensgezind af. “Ga ik nu even naar die f*cking speeltuin.”