Vertrouwen

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Maaaam, we vervelen ons’, de achterdeur staat eindelijk weer open want het lijkt erop dat het nu toch echt lente gaat worden. Mijn zoon en zijn vriendinnetje staan te dralen in de tuin. ‘Het is hartstikke mooi weer’, moedig ik ze aan, ‘jullie kunnen toch heerlijk buitenspelen?’ Om mijn woorden wat kracht bij te zetten, loop ik de tuin uit, de parkeerplaats op achter ons huis. En dan opeens zie ik het ook. Er is hier niks.

Waar ze als peuters genoeg hadden aan alleen de parkeerplaats, zie ik nu ook wel dat het voor een zevenjarige toch wat minder uitdagend is. ‘Mogen we naar de grote speeltuin?’ Met zijn voetbal onder zijn arm kijkt hij me vragend aan. ‘Sorry schat, je zusje ligt te slapen, misschien straks als ze wakker is en ze geen koorts meer heeft.’ Teleurgesteld laat hij zijn schouders zakken.

Wat zeg ik nou?

‘Maar als het ook van de ouders van Eva mag, dan mogen jullie wel alleen!’ Ik flap het eruit voor ik er erg in heb. Wat zeg ik nou? Deed ik dat echt? Vertel ik mijn eerstgeborene, mijn kleine baby, mijn grote jongen, mijn enige zoon, mijn eigen vlees en bloed nu echt dat hij alléén naar de speeltuin mag? Ik voel aan mijn voorhoofd, heb ik ook koorts, gaat het wel goed met me?

Voor mijn neus groeit mijn zoon een halve meter, zijn gezicht klaart op, schouders naar achteren, borst vooruit, hij straalt opeens. ‘Mag dat echt?’, met ogen vol ongeloof en trots kijkt hij me aan. Een stemmetje in mijn hoofd schreeuwt ‘nee’, maar mijn mond doet wat anders. ‘Ja het mag. Maar alleen naar de speeltuin en jullie blijven de hele tijd samen.’

Nog geen vijf minuten later hijst hij zijn rugzak met pakjes drinken en rijstwafels op zijn rug. Heel even houd ik hem extra lang vast als hij me gedag zegt. ‘Bij elkaar blijven he? Niemand gaat alleen naar huis!’ Met een flinke tred wandelen ze kletsend de straat uit. Ik blijf kijken tot ze de hoek om zijn en niet een keer kijkt hij om. Loslaten is blijkbaar ook een stukje vertrouwen geven.