De vakantie is voorbij en Brenda’s tweeling gaat nu ook naar de basisschool. En dat is niet niks. Voor Brenda.
Bam. Zeven mails vanuit school poppen in één keer op in mijn mailbox. Na een fijne, maar intense zesweekse vakantie was de start van school iets waar ik naar uitkeek. Niet alleen mijn oudste, ook de tweeling gaat nu berugzakt het schoolplein over! Ze hebben er zin in, zijn er klaar voor, en ik idem dito. Het ritme, het normale leven: kom maar op, dacht ik deze vakantie. Maar nu het zover is, voel ik de stress oplopen.
Dat in één klap ook mijn jongste twee kinderen naar school gaan, betekent dat ik vanaf nu te maken heb met zes juffen, want duo’s. Ze mailen allemaal individueel, en plaatsen berichten op het groepsplatform in de schoolapp. Ook komt er soms mail van de directeur, de gymdocent, de ouderraad of de onderbouwcoördinator. Bij de oudste verloor ik regelmatig zwetend het overzicht: maandag verkleed naar school, dinsdag oude kleren aan voor modderfeest, woensdag biebdag dus boeken mee in een stevige tas, donderdag over twee weken eierdozen mee -grote, geen kleine-, vrijdag deze week is het juffendag en we zoeken trouwens nog hulpouders voor volgende maand.
Drie kinderen op school blijkt echt plannen voor gevorderden.
Drie kinderen op school blijkt echt plannen voor gevorderden. Bij de schoolstart moeten voor beide kleuters foto’s aangeleverd van de zomervakantie, waarop het hele gezin te zien is. Al scrollend door mijn fotolijst sla ik mezelf voor ‘t hoofd: wéér geen foto met z’n vijfjes gemaakt! Dus stuur ik een overbelichte selfie van mij en deel één van de tweeling naar het ene juffenduo, een onflatteuze selfie van mij en deel twee naar het andere juffenduo, en spontane foto van papa en alle kinderen voor de safaritent naar alle juffen.
Ondertussen geeft mijn geheugen alarmsignalen af. Vaag herinner ik me een brief van vóór de zomervakantie, waarin iets stond over het thema ‘je huis en straat’. Of we een foto kunnen mailen die bij dat thema past, lees ik nu terug. Ik pluk de spelende tweeling weg bij respectievelijk een unicornkleurboek en een gespierde Actionman, fatsoeneer vluchtig hun haar, waarna het poseren begint. Mijn dochter zit wijdbeens in een jurk op haar ‘prinsessenbed’. Mijn oog valt nog net op tijd op haar blote geslachtsdeel. ‘Had je de hele dag geen onderbroek aan?!’, hoor ik mezelf zuchten. De zoon trekt springend gekke bekken bij zijn Spiderman-poster. Mij best.
En dat was alleen nog maar de tweeling. Hun grote broer moet voor het eerst een gymtas mee, waarvan de inhoud aan bepaalde voorwaarden moet voldoen. En hoewel geen strikt beleid of verplichtingen, wijzen verschillende mails op bewust bezig zijn met het vullen van de bekers, fruit- en broodtrommels. Het gonst in mijn hoofd.
Als ik de bulk mails van school heb doorgeploeterd, durf ik aan mijn werkmail niet meer te beginnen. Dan verschijnt er een rood bolletje bij mijn privé-mailbox. Mail terug van twee juffenduo’s. Of ik de tweeling individueel op de foto wil zetten vóór het huis, in plaats van erin. Dat past beter bij de thema-opdracht, namelijk. Zou een afwezigheidsmelding op mijn mail ongepast zijn, de rest van het schooljaar?
Geen reacties