Wedstrijdje

Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Nova (4) en Amber (9).

Amber zit op haar bed. Haar benen opgetrokken met haar armen er strak omheen en haar blik woedend van mij afgewend. Tegelijkertijd probeer ik Nova te kalmeren die onbedaarlijk huilend naast me staat.
Ik voel me een mislukking, want dit had ik makkelijk kunnen voorkomen.

We zitten midden in het avondritueel, en aangezien mijn jongste de laatste tijd weer een niet-luisteren-niet-opschieten-fase heeft trek ik soms wat trucs uit de hoge hoed. Zo introduceerde ik vanavond ‘het wedstrijdje’, waarbij ik tegen Nova zeg dat wie het eerst haar pyjama aan heeft, gewonnen heeft. Hiermee was mijn aanname dat negenjarige Amber dit spelletje mee zou spelen en haar zusje zou laten winnen.

Nova ging voortvarend te werk

Nova ging voortvarend te werk, wat me even een opvoeddeskundige deed voelen. Want ik had de sleutel tot opschieten! Een momhack! Als ik een momfluencer was, zou ik hier zeker een hippe reel van maken. Maar zoals wel vaker in het moederschap werd er opeens een grote slagroomtaart in mijn gezicht gegooid. Iets wat mij een lesje nederigheid leerde.

Na nog geen minuut kwam Amber -in pyjama- de kamer van Nova binnenrennen om ‘ik heb gewonnen!’ te roepen. Iets wat de vrolijkheid én het opschieten van Nova als sneeuw voor een hete Sahara-zon deed verdwijnen. Met dikke tranen en hysterische uithalen als gevolg.

‘Amber! Verdomme!’ was mijn totaal verkeerde reactie. Waardoor ze naar haar kamer stampvoette, met mij én het huilende zusje in haar kielzog.
‘Amber, waarom doe je dit nou, je weet toch dat ze graag wil winnen? Ze is nog zo klein,’ zeg ik.
‘Ik mag ook best een keer winnen hoor!’ klinkt het boos.
‘Ja maar jij bent toch veel sneller met aankleden en we doen dit om ervoor te zorgen dat ze opschiet,’ dat laatste iets zachter zodat Nova het niet hoort.
‘Nou en!’ roept ze kwaad.
‘Jeetje Amber, je bent négen, snap dit dan!’ reageer ik geïrriteerd.
Waarbij het me ineens begint te dagen…ze is negen.

Ineens vind ik het ontzettend sneu voor mijn grote kleine meisje

Onterecht denk ik vaak dat ze veel ouder is dan ze is. En ineens vind ik het ontzettend sneu voor mijn grote kleine meisje, en schaam me voor mijn heftige reactie. Maar de ervaring leert dat ik haar nu even moet laten.
Nadat ik Nova getroost en op bed heb gelegd praat ik het uit én zeg sorry. En misschien denk ik onterecht dat Amber nu wél begrijpt dat ze soms met de volwassenen mee moet doen om iets voor elkaar te krijgen bij haar zusje of om de harmonie in stand te houden. Want als ze met Pasen in het bos alle chocolade-eieren voor de neus van haar vierjarige zusje wegkaapt, hebben we een vergelijkbare discussie.

En ik weet even niet wat nu de verstandige oplossing is. Haar alle eieren laten zoeken en een huilend zusje met een leeg mandje tot gevolg óf haar afremmen waardoor we een kwaaie bui moeten managen? Ik weet het gewoon niet.

Wat ik wel weet is dat er geen opvoeddeskundige of momfluencer aan mij verloren is gegaan.