Wat een feest, we hebben allemaal nieuwe bloggers in het team, waaronder Brenda. Brenda heeft een zoontje van vijf, én een tweeling van bijna 3 (een jongen en een meisje). En ze gaat bijna verhuizen.
‘Maar: dan woon ik niet meer vlakbij Laurens!’ Mijn net vijfjarige zoon krijgt tranen in zijn bruine kijkers. We hebben hem zojuist verteld dat we gaan verhuizen, naar een andere woonplaats. Een woonplaats vijftig kilometer verderop, iets wat ík al niet helemaal kan overzien. Laat staan mijn kleuter.
Twintig jaar woonden mijn man Jacco en ik, het grootste deel van die tijd los van elkaar, in Utrecht. Ons statsie. De laatste jaren vertoefden we in een vinexwijk net buiten de stad, want dat leek ons met kinderen wel zo prettig. Nu gaan we ons geliefde 030 verruilen voor Noord-Brabant, zodat we dichterbij het eigen bedrijf van Jacco wonen. Eindelijk geen reistijd meer voor hem, meer tijd voor het gezin, meer ondersteuning voor mij. Best fijn, want met een kleuter en een tweeling van 2,5 is alle hulp van hem welkom.
Eigenlijk wilden we nog even wachten met het verhuisnieuws
Eigenlijk wilden we nog even wachten met het brengen van het verhuisnieuws, want we gaan pas einde zomer. Maar een vriend versprak zich, in een enthousiaste poging te kletsen met mijn zoon. En dus droppen we de boodschap. Mijn afbrokkelende moederhart hoopt dat hij geen verdere conclusies trekt behalve dat hij niet meer vlakbij zijn bestie zal wonen. Maar helaas.
In zijn ogen zie ik de puzzelstukjes vallen. ‘En dan ga ik dus ook naar een andere school, en naar een andere bso?’ Hij snikt nu, zijn blik op standje paniek. Ik knik. Hij gooit zijn hoofd in zijn nek in een hartverscheurende, harde huil, kijkt me aan en snottert: ‘Maar dan heb ik helemaal geen vrienden meer!’ Zoon stort zich in mijn armen en huilt overstuur. Ik moet me beheersen niet met hem mee te doen.
Na het huilen kwam stampen en schreeuwen. We lieten het zijn. Tuurlijk is hij boos en bang en verdrietig: hij raakt zijn veilige, vertrouwde wereldje kwijt. Wij weten dat het goed gaat komen, dat hij nieuwe vriendjes maakt en zal wennen op de nieuwe school. Maar hij weet dat niet. Zelf vind ik het allemaal ook retespannend, dus hij en ik kunnen mooi samen op in het proces van wennen aan het idee. ‘We gaan nieuwe avonturen beleven samen,’ zeg ik die avond van het nieuws tegen hem. ‘Ja, avonturen zijn cool,’ besluit hij. Vredig taait hij af naar dromenland.
Geen reacties