Mijn antwoord op de vraag ‘Wat eten we?’ levert gejuich op bij mijn eigen kinderen en lange gezichten bij de vriendjes die komen spelen. ‘Thijs lust echt bijna niks,’ had Lieve ’s middags al gezegd. We waren het erover eens dat dat wel jammer is voor Thijs. Ik bof met twee kinderen die bijna alles eten. Het maakt spaghetti eten zo veel gezelliger. Niet in de laatste plaats voor de kinderen zelf.
Dat vind ik namelijk erg belangrijk, dat het gezellig is aan tafel. Helaas betrap ik mezelf er vaak op dat ik meer bezig ben met tafelmanieren, dan met gezelligheid. Eten met je mond dicht, snijden met je mes, haal die ellebogen van tafel. Soms word ik ook wel moe van mezelf, maar ik kan me echt niet concentreren op je verhaal als er iemand luidruchtig doorheen zit te smakken. Ik ben daar gewoon een beetje ouderwets in. Het zij zo.
Tegenover andere kinderen probeer ik altijd wat milder te zijn. Natuurlijk, mijn huis, mijn regels, maar stel je voor dat ze straks niet meer willen komen eten omdat de moeder van Lieve en Pepijn zo’n drill instructor is aan tafel.
Maar ben ik dan echt zo erg? Ik besluit de etiquetteregels van Hoe hoort het eigenlijk van etiquettekoningin Amy Groskamp – Ten Have er eens op na te slaan. Zie je wel? Allemaal regels die van mij helemaal niet hoeven! Je hoeft van mij niet per se de binnenste rand van het soepbord schuin te houden, in plaats van de buitenste rand. Je mag je brood lekker in de soep soppen. Je hoeft van mij geen boeketje mee te nemen en je hoeft al helemaal niet van tevoren discreet proberen uit te vinden welke kleur japon ik zal dragen zodat je het boeketje daarop kunt uitzoeken.
Mees kijkt naar het bord dat ik voor hem heb neergezet. ‘Bah! Vies!’ roept hij. Ik voel hoe mijn nekharen overeind gaan staan. Mijn innerlijke Amy protesteert en tóch zeg ik er niets van. En ik kreeg ook al geen boeketje in de kleur van mijn jurk.
Geen reacties