Queer baby

Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Ze blogt over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn en zo mogen wij meekijken met hun bijzondere traject.

‘Dildo’s die in vagina’s gaan, buttplugs die in anussen gaan,’ Oh shoot! denk ik als ik dit lees, zou Sieger ook al tot hier gelezen hebben? Ik ben op de een of andere manier blij dat er niemand naast me zit in de trein. Toen ik vanmorgen van huis vertrok had ik nog snel het boek Queer Baby in mijn tas gestopt voor onderweg. Een boek dat vorige week op de deurmat plofte voor Sieger.

Het boek met de ondertitel ‘Alles wat je wilt weten over gender en seksualiteit als je jong bent’ leek mij perfect voor Sieger. Ik kreeg het getipt naar aanleiding van de blogs die ik over hem schrijf. De middag dat het binnen was gekomen had hij binnen no time meer dan de helft gelezen. Toen klapte hij het dicht en zei: “Nu moet jij het eerste deel lezen en dan lezen we later allebei de rest.”

Al lezende merk ik twee dingen bij mijzelf.

Al lezende merk ik twee dingen bij mijzelf. Er worden toch wel dingen uitgelegd waar ik nog niet echt over na had gedacht. Bijvoorbeeld dat als je jezelf ‘queer’ voelt of noemt, dat je dan ook weer aan het twijfelen kan zijn of je wel ‘queer genoeg’ bent in hoe je je kleedt etc. Maar ja, wie bepaalt dat dan weer? Dat herken ik op een andere manier ook bij Sieger. Als mensen zeggen: “oh, maar dan ben je nu dus een meisje?!” Dan zie ik hem denken: uh, nou nee, maar als ik dat zeg, dan krijg ik twintig vervolgvragen, en daar heb ik ook niet zo’n zin in. En dan knikt hij maar een soort van ja. 

Maar in de tweede plaats denk ik tijdens het lezen: hmmm, misschien had ik het beter toch als eerste gelezen en Sieger daarna. Naast uitleg over van alles en nog wat rondom LHBTIQ, waar het ons om ging, staat er namelijk veel (behoorlijk expliciet) uitgelegd over seks en daar kom ik nu een beetje laat achter.

Kinderen die niet serieus lezen gaan anders de hele tijd giechelen

Als we een week later het boek allebei uit hebben, is het tijd voor een evaluatie. Sieger vindt het wel een goed boek. “Maar,” zegt hij, “je moet het wel ‘serieus’ lezen. Kinderen die niet serieus lezen gaan anders de hele tijd giechelen denk ik.”

“Komt dat denk je omdat het eigenlijk meer voor oudere kinderen geschreven is?” vraag ik hem. “Meer voor pubers en jonge grote mensen?”
Daarover zijn we het wel eens: het is een leuk en handig boek, maar Sieger is er misschien nu nog een beetje te jong voor. Ook qua type humor, want ik vind het op een heel grappige, luchtige en toegankelijke manier geschreven, maar Sieger snapt eigenlijk niet zo goed wat ik daarmee bedoel.

“En heb je dingen gelezen die je nog niet wist, of die je geholpen hebben om beter te snappen hoe dingen zitten bij jezelf?” Sieger schudt z’n hoofd. “Niet echt, ik wist het allemaal al.” Ik kijk heb met één opgetrokken wenkbrauw aan. “Ook al die dingen over seks?”
“Ooooh,” zegt ie, “dat heb ik allemaal niet echt gelezen, dat heb ik nu toch nog niet nodig.”