Van die momentjes

Susan verhuisde in augustus 2019 naar New York met haar elf-jarige zoon en haar man. Ze blogt hier over hoe het hen vergaat in de city that never sleeps. Haar vorige blogs lees je hier. 

En toen zaten we ineens in het vliegtuig. We stegen op en keken over grijs en druilerig Nederland. En keken elkaar aan. Het gaat echt gebeuren nu. Ons eerste momentje.

De eerste dagen in New York hadden we er maar direct een woord voor bedacht: een momentje. Een vlinder-in-je buik-, een brok-in-je-keel-, kippenvel-in-je-nek-, een woehoe-in-je-hoofd- of een reality-sinks-in-momentje. Zo’n gevoel dat je ineens kan overvallen. Dat zich plotseling aandient. Het besef waar je aan begonnen bent en waar je nu samen bent. 

Onze elfjarige leefde in Nederland vooral in het moment. Als we hem eens wat vroegen over wat hij allemaal wilde doen in New York, of als we hem wilden betrekken bij bepaalde beslissingen over school of woonruimte zei hij eigenlijk altijd: ‘Ik wil er niet teveel over nadenken, ik ben nu in Nederland. En als ik straks daar ben merk ik het daar wel.’ 

Het in-het-nu-momentje. 

De eerste weken in onze nieuwe woonplaats hadden we heel veel momentjes. Veel woehoe-momentjes. Bij ons eerste Brooklyn Lager-biertje op een roof top met uitzicht op de lichtjes van Manhattan. Bij het fietsen door Central Park, nu niet als toerist maar als New Yorker. Bij het groeten van de eerste bekende op straat hier in de wijk. 

Maar ook brok-in-je-keel-momentjes. Bij de eerste orientation ochtend op de nieuwe school waar je zoon de deur uitloopt achter zijn nieuwe klasgenoten aan. En een vlinder-in-je-buik-moment als je hem met een glimlach op zijn gezicht weer ophaalt en alles ‘leuk’ was.

Onze nieuwbakken Amerikaanse scholier had de afgelopen periode wel een aantal reality-sinks-in-momentjes. Toen we voor het eerst in zijn nieuwe slaapkamer in ons appartement stonden besefte hij ook ineens dat het nu-moment betekende dat nu New York was geworden. En dat dit nu zijn nieuwe slaapkamer werd. Maar na een slik en een traan, en een bezoek aan IKEA voor een nieuw bed was New York ook zijn nieuwe reality geworden. 

Maar in het vliegtuig heen hadden we dus dat eerste momentje dat alle kanten op schoot. Dat ons, ondanks alle voorbereidingen ineens toch nog overviel. Een woehoe, brok-in-je-keel en reality-sinks-in tegelijkertijd. Van aaah-cool-we-gaan-het-echt-doen, tot wat-gaan-we-in-hemelsnaam-doen. Maar wel met het allesoverheersende: WE GAAN HET DOEN!