Fuck. Zes oproepen gemist?
Het is maandagmiddag half drie. Henno en ik zitten in de auto op weg naar huis na een spontaan saunabezoek. Al maanden nam ik me voor weer eens iets samen te doen. Tijd voor elkaar te nemen. Het komt er nooit van. Er is altijd wel iets anders. Iets belangrijkers. Een wedstrijd van Keet, een familieweekend. Onze laksheid om iets te plannen. Maar vanmorgen had ik een heldere ingeving. Nog moe van een intensief skateboardweekend Zweden met Keet en een late thuiskomst de avond ervoor sta ik boterhammen te smeren. Het huis is één grote chaos omdat we midden in een badkamerverbouwing zitten. Ik voel me vies na de vliegreis van gisteravond en douchen zit er niet in.
Ik overdenk mijn eigen agenda, die voor vandaag geen onoverkomelijke deadlines bevat. ‘Ben jij druk vandaag?’ vraag ik Henno.
‘Zullen we naar de sauna gaan?’ stel ik voor als zijn antwoord ontkennend is.
En zo staan we twee uur later onder een warme douche in het saunacomplex. De kinderen zijn naar school, wat werk is voor me uitgeschoven, mijn telefoon ligt op vliegtuigmodus in het kluisje en mijn mail staat op out-of-office. Ik voel me retetrots om deze actie.
We luieren, we sudderen, we badderen, we lummelen, we lunchen, we lachen, we stomen en we soezen. Ik lees in een oude Viva een artikel over de kracht van het niets doen en in mijn hoofd zing ik tevreden ‘ZZP olé olé’. Volkomen Zen stap ik om half drie naast Henno in de auto en zet loom mijn telefoon aan.
Zes gemiste oproepen. Allemaal van een nummer dat ik niet herken. Vier voicemails. Terwijl ik me afvraag wat dat kan zijn gaat mijn telefoon over. ‘Karin moeder Xavi’ verschijnt in het scherm. ‘Hé de moeder van Xavi belt,’ zeg ik verbaasd tegen Henno.
Nog steeds volkomen relaxt neem ik het telefoontje aan. Langzaam dringt het tot mijn verweekte hersens door dat het vandaag geen gewone maandag is. Dat het 5 december is. Dat de kinderen blijkbaar maar een halve dag school hadden. Dat Teun om twaalf uur op het schoolplein had gestaan en dat niemand hem was komen ophalen. Dat ik voor het eerst in maanden mijn telefoon eens een paar uur had uitgezet en niet aangeraakt had, juist op een moment dat de juf mij probeerde te bereiken omdat mijn kind daar alleen stond. Mijn übertevreden gevoel van de afgelopen paar uur slaat acuut om in schaamte. Was ik net nog zo trots op mezelf dat ik die mailbox, Facebook, Twitter én Instgram eindelijk eens een paar uur met rust had gelaten, nu besef ik dat ik daardoor ook de nieuwsbrief met de agenda erin had gemist. En Sinterklaas zat überhaupt al niet meer in mijn systeem door dat weekend Zweden met Keet.
Karin moeder Xavi stelt me gerust: Teun is lekker bij hun aan het spelen is. Eenmaal thuis trek ik een kort sprintje naar het huis van Xavi. “Wij wisten het helemaal niet hè mama, dat het een korte dag was?” zegt Teun monter. En: “De juf vroeg wie woont er dicht bij jou? En toen zei ik Xavi.” Hij vertelt het vrolijk en rustig. Het was ook niet dat ik daar ongerust over was. Teun schiet niet zo snel in de paniek. Het is vooral de schaamte voor mijn eigen verwardheid. Ik was de afgelopen weken al een paar keer eerder in de vlekken geschoten omdat ik iets was vergeten, niet goed had gelezen of verkeerd had gezien. Dit is wat er gebeurt als je geen tijd neemt om te lummelen. Als je iedere minuut volplempt. Die sauna was zo’n slecht idee nog niet. Die sauna kwam eigenlijk best precies op het goede moment. Het is maar goed dat we niet wisten dat het een korte dag was.
Geen reacties