Lees, Tiener

Eén jaar New York

Een jaar geleden verhuisde Susan met haar elf-jarige zoon en haar man voor een jaartje naar New York. En nu is dat jaar voorbij. Een bizar jaar op vele fronten. Wat nu? Haar eerdere blogs over haar NY-avontuur lees je hier.

Ik zit op de grond in de slaapkamer van onze inmiddels twaalfjarige, tussen de dozen. We zijn aan het inpakken. Mijn handen pakken alles vast wat we vorig jaar hebben meegenomen uit Nederland. De Donald Ducks, de voetbal medailles, de knuffels en de foto’s van zijn vriendjes van groep 7. Samen met de basketbal poster van de Brooklyn Nets, diploma’s van zijn Amerikaanse voetbalteam en een hele stapel Engelse boeken gaan ze weer terug de doos in. 

Vorig jaar zomer verlieten we Utrecht voor een jaar naar New York. Voor werk, voor het avontuur. En oh boy wat een jaar was het. Zo hadden we voorheen nog nooit in een episch centrum van een pandemic gewoond en gezien hoe een stad ineens tot stilstand kwam om vervolgens in de zomer weer langzaam te herrijzen. Of een week lang een avondklok gehad in verband met plunderingen verderop in de stad zodat we ons moesten haasten om om acht uur binnen te zijn. Of ons onderdeel gevoeld van nog meer wereldgeschiedenis tijdens het meefietsen in een 35 km lange Black Live Matters bike protest dwars door Manhattan waarbij onze blonde jongen veel high fives kreeg van al het publiek aan de kant. Maar ook zolang onze familie en Nederlandse vrienden niet meer in het ‘echt’ gezien, dat oma’s bang zijn onze kleine puber niet meer te herkennen. En regelmatig moeten denken “dit kan nu nog niet, maar straks weer wel.”

Wat als we weer in lockdown moeten?

Ik vouw weer een volle doos dicht en negeer wat spoken in mijn hoofd. Wat als we weer in lockdown moeten? Wat als de economie hier verder instort? Wat als in november Trump herkozen wordt?

 “Dingen lopen toch nooit zoals je ze van tevoren hebt bedacht.” Ik denk aan de wijze woorden van mijn vriend (sorry man klinkt na één jaar getrouwd te zijn nog steeds raar). En bedenk me ook dat het een jaar was waar geen dag hetzelfde was. Dat leven in New York ons continue deed verbazen, inspireren, uitdagen, irriteren, relativeren, lachen en huilen. “Dat kan ook alleen maar in New York,” zeiden we dan als we weer eens een momentje hadden. Een jaar waarin we weer helemaal opnieuw begonnen met een sociaal leven. Van een eerste praatje op een schoolplein of voetbalveld naar een volle keuken met allemaal verschillende new friends op mijn verjaardag in februari.  

En inderdaad lopen dingen nooit zoals je ze van tevoren hebt bedacht. Dus pakken we al onze dozen weer uit in een nieuwe appartement, een paar straten verderop, in New York. We plakken er met veel plezier en energie nog een jaar aan vast!

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter