Maar dat huis

We kijken weemoedig naar het Playmobil-huis dat voor ons op de grond staat. Ik zit met mijn 17-jarige op de bank. Omringd door dozen en bakjes. Een doos gevuld met poppetjes. Een doos gevuld met Playmobil-rotsen, -bomen, -blaadjes en dat soort dingen. En verschillende bakken met nog ongeïdentificeerde items.

Er werd al een tijd niet meer met de Playmobil gespeeld. Het stond in grote bakken in Teun’s kamer in de weg te staan en te verstoffen. Ik had nog geprobeerd het tijdelijk bij mijn ouders in de garage te stallen, maar die trapten er dit keer niet in en dumpten in plaats daarvan juist twee bakken Playmobil uit mijn kindertijd bij ons. In ons onhandige huis zonder vliering, berging en zolder mondde dit uit in een overdaad aan bakken in onze huiskamer.

Het was één grote orgie van Playmobil-sets. Alles lag door elkaar en nergens hadden we een doos of instructieboekje van bewaard. Het was vooral veel en onhandig. Onze poging het als één grote partij op Marktplaats te verkopen leek niet de juiste strategie. Er gebeurde niks, en na vijf weken slalommend door de huiskamer was het punt bereikt dat er iets anders moest gebeuren. En toen Teun verzuchtte ‘het gaat niet zo goed met mijn geld verdienen op deze manier’ kreeg ik een ingeving.

Het gaat natuurlijk allemaal om de presentatie, om hóe je iets aanbiedt. Wat als we nou in die bakken duiken en zelf leuke setjes gaan maken? Wat als we ons niet aan banden laten leggen door hoe het ‘hoort’ maar als we gewoon maken wat we leuk vinden? En dan deze ‘unieke sets’ aanbieden op Marktplaats? De berg waar ik zo tegenop zag werd plotseling een glooiend landschap met een schat aan mogelijkheden. ‘We starten morgen met Project Playmobil Teun’, zeg ik tegen mijn elf-jarige. Hij kijkt me niet begrijpend aan en ik leg mijn plan voor. Een plan dat naadloos aansluit op zijn creatieve brein.

We leggen de dieren bij de dieren en de poppetjes bij de poppetjes.

Een dag later gaan we los. We maken twee vakantie-sets, rommelen in de bakken naar attributen die bij de twee campers passen. Teun maakt van wat ooit een vakantiehuis was een dierenkliniek. We leggen de dieren bij de dieren en de poppetjes bij de poppetjes. Langzaam komt er iets meer orde in de chaos.
Keet gaat zich er mee bemoeien, duf en moe van de jetlag die ze uit Amerika meenam blijkt het bouwen van zelfverzonnen Playmobil-sets een uitstekend jetlag-klusje. Het lukt om de skateboardbaanset bijna compleet te krijgen, met verschillende politie-items en -poppetjes maken we een politieset en ondertussen bouwt mijn man onverdroten door aan HET huis. De enige set waar we de instructies nog wel van hebben.

Langzaam maar zeker verdwijnt alles uit de huiskamer. De skatebaan is vandaag naar Schijndel vertrokken, de veerpont ging naar Groningen en met de dierenkliniek maken we drie kinderen aan de andere kant van de gele brug blij.

Maar dat huis. Dat huis waar Keet jaren geleden uren mee speelde. Waar ze hele verhalen mee maakte. Toen Teun net geboren was en veel richting ziekenhuis moest hoorde ik haar een keer ‘Wilhelmina Kinderziekenhuisje’ er mee spelen. Dat huis, daar kleven herinneringen aan.

Dan zie ik de dozen waar we nog niet aan zijn toegekomen. De dozen met Playmobil uit de jaren zeventig. Mijn oude cowboy-dorp dat zo’n twintig jaar nauwelijks gebruikt in een kast was opgeborgen. Zulk mooi speelgoed hoort niet jarenlang onaangeraakt in een kast te staan. Of in de weg. Daar horen kinderen lol mee te hebben. Verhalen mee te maken. En daarom gaat ook dit huis op Marktplaats. Maar niet nadat Keet en ik het met veel lol en aandacht voor een laatste keer hebben ingericht.

Inmiddels hebben we al een paar sets verkocht en is Teun een stukje verder met zijn spaarpot. HET huis heb ik gisteravond op Marktplaats gezet, net als de pyramide van de farao. Je vindt alles wat we op Marktplaats zetten hier. Er volgt binnenkort nog wel wat meer. Je kunt onze vorderingen ook volgens via de story’s van mijn persoonlijke instagram-account.