Tiktok-mania

Miloe (die eigenlijk gestopt was met bloggen voor de club) heeft een dochter van 11 en een zoon van 15 over wie we al heel wat blogs hebben kunnen lezen hier op de club. Omdat ze niet heel goed is in afscheid nemen, hierbij toch weer een blog van haar hand. Deze keer over haar dochter en TikTok.

De iPad is nog niet uit je zicht verdwenen
Of je telefoon is alweer voor je gezicht verschenen
Ik vind het echt een enorme schok
Je bent nauwelijks op aarde, maar alleen nog op planeet TikTok

In de sinterklaasgedichten voor onze 11-jarige dochter maakte TikTok dit jaar voor het eerst zijn opwachting. Ruim een jaar heeft ze een telefoon waar ze dankzij deze app de afgelopen maanden meer en meer verslingerd aan is geraakt. Het begon onschuldig, met vriendinnen maakte ze filmpjes maken over hun armbandjesproject of verzamelde fidget-toys. Af en toe keek ik even mee, we bespraken een slotje op haar account, vonden een compromis (twee accounts, een anonieme zonder, en die waarop ze haar gezicht laat zien met slotje.)

Na haar elfde verjaardag nam haar telefoongebruik een vlucht. Ze maakte minder en keek meer. Het leek of ze steeds verder vastgezogen raakte in TikTok, het ene filmpje na het andere slurpte ze op, ik moest haar eindeloos roepen voor ik een reactie kreeg. Direct na het opstaan greep ze haar telefoon, wat me irriteerde en tot ruzie leidde. Na een grotendeels wifi-loze zomervakantie hoopte ik dat groep 8 haar voldoende zou afleiden. Het tegendeel bleek waar, zo gauw ze thuiskwam zat ze met haar neus achter haar scherm. Als thuiswerkende zelfstandige worstelde ik ermee, ik kon haar niet elke middag entertainen, maar wilde ook niet dat ze eindeloos zat te scrollen. Haar onbereikbaarheid maakte me verdrietig, ik herkende haar soms niet meer terug. Waar was dat vrolijke, onbezorgde, in bomen klimmende, zandtaartjes bakkende, altijd met vriendinnen spelende meisje? TikTok leek het gewonnen te hebben van al haar andere liefhebberijen. 

In elk café vroeg ze naar de wifi-code.

In de herfstvakantie gingen we samen naar Antwerpen. Ook daar zat de telefoon ons in de weg, zo gauw we op de hotelkamer waren lag ze ermee in bed, en in elk café vroeg ze naar de wifi-code. Maar er viel me ook iets anders op: de digitale ontmoette de fysieke wereld. Tijdens het shoppen zocht ze naar Juicy Bombs, lipgloss die viral was gegaan op TikTok en kocht ze van haar zakgeld een Anonymous-masker, dat ze ook daar had ontdekt. Toen ik haar in de Zara doelbewust kleding uit rekken zag halen, op de elektrische step langs de Schelde zag toeren, snapte ik ineens nog iets. Mijn frustratie ging niet alleen over TikTok. Ht ging ook over een dochter die zich stukje bij beetje losmaakt van haar moeder. Over een moeder die daar nog niet aan toe is. 

Ik besloot betere afspraken te maken, zelf de timer op 45 minuten zetten en daarna iets anders gaan doen: lezen, tekenen, haar kamer pimpen, knutselen. En niet meer te preken maar haar te vertellen wat me dwarszat. Dat ik haar miste. Het hielp. Steeds vaker knutselde wat ze zag op TikTok: een stapel A4-tjes vouwde, plakte en schilderde ze tot het paper dragons waren. Afgekoelde thee werd een schilderijtje, vaseline en olijfolie een wimperserum, aluminiumfolie en papier maché kattenmaskers. Nee het gaat niet vanzelf, nee ik ben niet elke dag even alert, maar ik probeer inmiddels ook te zien dat TikTok niet alleen maar slecht is, het bevordert ook haar creativiteit. En vooral dat ze elf jaar is en haar eigen weg kiest. Een weg die steeds vaker zonder mij zal zijn.