Tijdsbesef

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Ik bestel net mijn tweede blond biertje als naast mij een andere moeder op het terras komt zitten. Bepakt met luiertas, peuter aan de ene hand en met haar andere hand manoeuvreert ze een kinderwagen het terras op. Terwijl ze de schoenen van haar oudste kind uittrekt, klinkt er uit de wagen zachtjes gejammer. Als haar peuter de speeltuin in rent, tilt ze een piepklein baby’tje onder de kap van de wagen tevoorschijn.

Haar baby nestelt zich in het kuiltje van haar nek en valt direct weer in een diepe slaap. ‘Hoe oud is hij?’ Ik hoop dat het een hij is, maar ik denk het wel, gezien de kleertjes. ‘Acht weken’, glimlacht ze trots. ‘Ach zo klein, gefeliciteerd nog!’ En daar is het weer, dat onverwachtse tijdsbesef doordrenkt met clichés wat mij verandert in een weemoedig weekdier met een drang naar het verleden.

Ik heb er toch genoeg van genoten?

Gisteren had ik ook nog zo’n baby en nu is-ie opeens al zeven. Nog een keer knipperen en we zijn zeven jaar verder. Dan heeft hij al zijn tanden gewisseld, groeit er haar onder zijn oksels, heeft hij de baard in zijn keel en fietst hij alleen naar school. De middelbare nog wel. Dan heeft hij vrienden met wie hij zijn geheimen deelt en ben ik waarschijnlijk die moeder die zeurt over slingerende kleding, deuren die ook gewoon dicht kunnen en dat het hier toch echt geen hotel is.

Ik schrik op uit mijn gedachten als de baby naast me onrustig begint te huilen. De moeder trekt geroutineerd haar shirt omhoog en koppelt in een paar tellen haar baby aan haar borst. ‘Ik deed dat ook’, wil ik zeggen, ‘ik had ook een baby’, wil ik eraan toevoegen. ‘Ik ben het niet vergeten’, mompel ik tegen mezelf. Toch? Ik heb er toch genoeg van genoten, zoals dat hoort? Alles in me opgezogen? Gezorgd, geknuffeld, vastgehouden? Gewiegd, gedragen, gesnuffeld?

Ik weet het niet. De tijd ging zo snel. Voeden, verschonen, spelen, werken, sporten, nog een poepluier, melkkots uit de gordijnen schrapen, verjaardagen, speeltuinen, klagen, weinig slapen, heel vaak janken, heel diep zuchten, de tijd vooruit kijken… En dan opeens is er zeven jaar voorbij. ‘Mam, mag ik een ijsje halen met jouw pasje?’ Daar staat mijn baby. Ik trek hem naar me toe, op schoot, snuffel in zijn nek. ‘Mahaaam, mag het?’

Even later komt hij tevreden terug met zijn ijsje met spikkels. Ik zie de moeder naast me kijken, ‘heerlijk als ze al zoveel zelfstandiger zijn’, zegt ze. Ik lach en knik, wacht maar, morgen is het al zover.