Rechts voor links. Links voor rechts. Eerst weifelend, dan steeds sneller. Stap, stap, stap. Zijn bovenlichaampje waait van voor naar achter, het gewicht wiebelend op die twee pootjes. Balans ligt het ene moment voor het grijpen en is een minuut later uit ieders gezichtsveld verdwenen. Om valpartijen te voorkomen knijpt hij mijn vinger fijn. Op zijn gezicht een big smile van trots. Op het mijne ook. Nog maximaal een week en dan loopt hij.
Net voor deze zoveelste oefensessie kwam het fotoboek van Benja’s eerste jaar binnen. Ik blader door de afgelopen maanden. Foto’s van zijn geboorte (waarop mijn broertje zich vol verbazing afvraagt waarom ik mijn lelijkste foto ever als openingsbeeld heb gebruikt. Sorry, niet iedereen heet Kate Middleton), van Joost die kennismaakt met de eerste poepluier en van tientallen beschuiten met muisjes tot een cursus babymassage, het eerste broccolihapje en een ondeugende lach. Het passeert in veertig pagina’s allemaal de revue.
‘Toen kon hij net omrollen, weet je nog?’ vraagt Joost zonder een antwoord te verwachten als we bij september 2017 aankomen. ‘En sinds de vakantie naar Frankrijk kruipt hij overal in en op,’ vervolgt hij, zijn geheugen ongemerkt een schouderklopje gevend. ‘Die bank was de eerste plek waar hij zichzelf optrok, kun je je nog herinneren hoe trots we toen waren?’ gaat hij enthousiast verder. Ik blader door zonder te reageren. Mijn hoofd weet het ergens nog, maar mijn hart lijkt het vergeten.
In mijn hoofd valt mijn gevoel in een spagaat: aan de ene kant geluk en trots omdat we dat allemaal toch maar mooi hebben geflikt met z’n drieën. Aan de andere kant heimwee, naar momenten die uit mijn geheugen lijken gewist. Ik wil ernaar terug, ze in een doosje doen en in mijn zak stoppen, zodat ik er altijd bij kan.
Maar Benja’s leventje dendert ondertussen als een sneltrein zonder noodrem door en voordat ik het weet loop ik voor de zoveelste keer gebukt als een soort Quasimodo achter hem aan het hele huis door, de halve hernia die daardoor ontstaat negerend. We hebben tenslotte een missie: leren lopen. Met mijn lijf ben ik er om hem te ondersteunen, maar mijn hoofd dwaalt nog steeds rond bij die eerste kiekjes. Ineens popt het ‘leef in het nu-principe’ op dat ik tijdens een in vervlogen tijden gevolgde mindfulnesscursus leerde. Ja, proberen te genieten van het huidige moment, is waarschijnlijk het enige wat ik kan doen. En blijven oefenen met lopen natuurlijk. Rechts voor links, links voor rechts. Stapje voor stapje. We leren het wel.
Geen reacties