Mag ik vragen waarom niet?

Bijna tien maanden geleden schreef Nannette, die toen op het punt stond te bevallen, haar laatste blog hier. Nannette is nu moeder van een eigenwijze kleuter, van een blakende baby van negen maanden, en van drie kindjes die niemand ziet, omdat de zwangerschappen eindigden in een miskraam. Ze heeft een pittige tijd achter de rug, maar daar zal ze vast nog over schrijven. Of niet…

“Och wat een lieffie,” zegt ze.
“Ja hè,” ik glimlach plichtstatig naar de vrouw op het bankje. Mijn baby hangt in de draagzak op mijn buik, ik blijf in beweging want dan blijft hij stil. Ik sta te wachten in de haven. Naast me staat bagage voor een week op een waddeneiland. De eerste vakantie met ons vieren. We zijn eraan toe.

Mijn man brengt de auto naar de parkeerplek, mijn kleuter fietst rondjes om ons heen, nergens heen, zoals alleen een kind kan.
“Gaan jullie op vakantie?” vraagt ze.
“Ja.”
“Hoe lang?”
Ik overweeg de mogelijkheid dat ze bij me thuis gaat inbreken, bedenk dat ze mijn adres niet heeft en durf het aan om antwoord te geven. “Een weekje.”
“Hoe oud is hij?” Ze kijkt naar mijn zoon.
“Een half jaartje.” Ik ben helemaal niet meer gewend om zo bekijks te hebben met de baby. Hoe ouder het kind, hoe minder ge-oh-wat-is-het-toch-schattig van vreemden. Ik ben er volgens mij nog nooit voor in de stemming geweest. Ja, er is een baby, ja, hij is lief, en ja, ik vind hem prachtig. Maar het maakt me niet zo uit dat wildvreemden dat ook vinden.

“Is het een jongen?” vraagt ze.
“Ja,” antwoord ik, op en neer hupsend. Ik voel me bij zo’n gesprekje meteen verplicht ook een glimlach op te zetten. De trotse moederkloek uit te hangen. Een onderonsje in te stappen met een onbekende, waar ik eigenlijk zo snel mogelijk onderuit wil.
“Ik hoop dat het gezond is,” zegt ze.
Misschien hoef ik er niet aan mee te doen. Misschien zou ik het gekeuvel en de complimenten gewoon voor kennisgeving aan kunnen nemen. Zo stoer ben ik helaas niet.

“Ja, zeker,” reageer ik. Ik had tijdens de zwangerschap stress gehad over of mijn stress hem te veel stress zou bezorgen en vervolgens had ik stress gehad of de stress over mijn stress hem te veel stress zou bezorgen en daarna of mijn stress over die stress… Enfin. Hij is gezond, blij en slaapt al maanden door. De makkelijkste baby op de wereld. Hij werd net een beetje chagrijnig van de draagzak, maar dit is de eerste keer dat hij erin zit, dus hij moet er even aan wennen. Om dat nou moeilijk te noemen… Ik moet hem gewoon een beetje wiegen zodat hij rustig blijft.

“En krijgt hij borstvoeding?”
Ik sta stil.
“Eh… nee.”
“Niet?” 
“Nee.” Ik wil niet terug, ik wil op vakantie.
“Mag ik vragen waarom niet?”
Ik zie mezelf liggen in een ziekenhuisbed.
“Nee.”
“Wat zei u?”
“Nee.”
“Nee?”
“Nee, dat mag u niet vragen.”

Ik kijk naar mijn baby.
“Maar dat is toch een heel normale vraag?”
Ik zeg niets. Haal mijn schouders op.
Mijn zoon begint te huilen.
Ik beweeg weer op en neer. Begin te lopen.
Achter mijn fietsende dochter aan.
Nergens heen.