Op mijn hoede

‘Ik ben altijd op mijn hoede als ik alleen over straat loop ’s avonds.’
Vriendin J. zit tegenover me en we drinken een wijntje. We zijn al meer dan 30 jaar vriendinnen en er is weinig wat ik niet van haar weet.  
Ik laat de impact van haar woorden op me inwerken. Vroeger, toen we jong waren, stuurden we elkaar altijd even een berichtje als we na een avondje uit thuis kwamen. De laatste jaren doen we dat niet meer. Gek eigenlijk. Is dat niet meer nodig dan? Of doen we alsof het niet meer nodig is?
‘Nee, dat wist ik eigenlijk niet,’ stamel ik uiteindelijk.
‘En jij dan? Vind jij het niet eng dan om in je eentje over straat te lopen?’ vraagt ze.
‘Jawel,’ zeg ik alsof nu pas de realiteit in kickt. ‘Eigenlijk altijd. Ik voel me vaak heel naar als er iemand achter me loopt. Dan kijk ik constant achterom.’

Als vanzelf denk terug aan die keer dat ik in mijn eentje van de pont naar huis liep. Het was donker en ik liep voor mijn doen redelijk snel omdat het miezerde. Vanuit het niets werd ik van achteren vastgepakt. Er leken minuten voorbij te gaan. Mijn hoofd maakte overuren. Toen ik het eindelijk op een schreeuwen zette, werd ik losgelaten. Mensen die vóór mij liepen, keken nog even om, maar besloten toch maar gewoon door te lopen. In paniek rende ik naar huis.
Lang durfde ik niet alleen over straat. Ik, die altijd alles zélf deed, me te stoer voelde om me door vriendjes of vriendjes van vriendinnen naar huis te laten brengen, die na het uitgaan altijd in d’r eentje naar huis fietste. Ik durfde ineens niet meer.
Gelukkig heelt veel tijd heel veel van de wonden en herpakte ik mijn onafhankelijkheid. Maar ik ben nog steeds alert, op mijn hoede.
Altijd.  

De moord op de Britse vrouw Sarah Everard maakt veel los. Niet alleen bij mij. Ook bij mijn vriendinnen. We lopen allemaal weleens met onze sleutels in de hand, ons mobieltje paraat of met de fietsketting aan het stuur. Ik realiseer me dat mijn angst voor een groot deel te maken heeft met wat ik heb meegemaakt. Zou ik ook bang zijn geweest als die man bij de pont niet het lef had gehad mij beet te pakken? Of ben ik altijd al op mijn hoede geweest? Als jonge vrouw? Als klein meisje?

Ik kijk naar Zora die als een vlinder om ons heen dartelt. Ze springt en ze danst en modelleert zichzelf in allerlei sexy poses waarvan ik echt niet weet hoe ze eraan komt. Vriendin en ik volgen met gefronste wenkbrauwen hoe ze van de bank springt en naar boven rent om bij gebrek aan een Lady Bug-verkleedpak haar Anna-jurk aan te trekken en haar lieveheersbeest-hakjes aan te doen.
We denken volgens mij allebei precies hetzelfde.  
Alsof ze onze gedachten gehoord heeft, staat Zora ineens voor mijn neus en zet haar handen stevig in haar zij. ‘Ik heb een magische jojo!’ roept ze. ‘Tijd om het kwaad te verdrijven!’ Ze maakt daarbij een draai op één been en struikelt over haar veel te gladde hakken. Alsof er niets gebeurd is, staat ze weer op en kijkt me streng aan. ‘Laby Bug is voor niemand bang!’