Daniëlle is getrouwd met Jos en moeder van twee jongens en een meisje.
Dit jaar vier ik mijn tien jarig jubileum als moeder. Tien jaar! Inmiddels weet ik dus precies hoe dat moederschap in elkaar zit. Elke dag gaat van een leien dakje en ik voel de buien, behoeften en onuitgesproken verwachtingen van mijn gezinsleden feilloos aan. Mijn huis is altijd opgeruimd en ik loop nooit achter met de was. De rekeningen worden netjes op tijd betaald en de taakverdeling en verdeling van mentale last tussen mijn man en mij is subliem.
Bullshit natuurlijk. Er zijn geregeld nog dagen met boze buien en een onwetend gevoel over de opvoeding van onze kinderen. De mentale last schuift nog steeds voor 90% naar mij waardoor ik afspraken en rekeningen vergeet. We gunnen elkaar alle ruimte van de wereld maar die ook daadwerkelijk nemen is work in progress.
Ik laat me niet meer beïnvloeden door de hypes en trends in opvoedland
Maar na tien jaar moederschap ben ik wel echt heel blij met hoe ik mens en moeder ben. Mijn zelfvertrouwen is gegroeid, ik laat me niet meer beïnvloeden door de hypes en trends in opvoedland. Het boeit me niet meer wat anderen doen of wat men zou kunnen vinden van mijn opvoedstijl. Want ik ken mijn kinderen goed en zie drie bijzonder goed gemaakte levende wezens die veel in hun mars hebben.
Soms overvalt de zorg en de intensiteit van het opvoeden me nog wel eens. Laatst nog, toen ik echt niet meer wist hoe ik mijn boze, overprikkelde tienjarige kon bereiken. Gefrustreerd en verdrietig om mijn machteloze gevoel en zijn pijn, zat ik huilend op bed. Het helpt me dan om bewust stil te staan bij hoe gezegend ik ben met onze drie kinderen. Hoe mooi de taak (hoe ingewikkeld ook) is om ze door dit leven te begeleiden. Dat ik daar zelf ook nog in mag leren, om dat goed genoeg te doen. Je leest het goed: goed genoeg, perfecte ouders bestaan namelijk niet.
Ik weet nog steeds niet hoe het nou precies moet, dat opvoeden.
Ik weet nog steeds niet hoe het nou precies moet, dat opvoeden. Maar na tien jaar is er in mijn ‘zijn’ als moeder wel meer rust, vertrouwen en overzicht. Dat is niet vanzelf gegaan. Ik heb heel wat reflectiemomenten, praat over hoe ik reageer op gedrag van mijn kinderen en wat dat te maken heeft met mijzelf. Ik lees boeken over de karakters en de gevoeligheden van mijn kinderen. Super waardevolle informatie die ons als gezin helpt. Wat ik in ieder geval wel weet, is dat in verbinding blijven met elkaar één van de hoofdingrediënten is om op goede koers te blijven.
Dat gezegd hebbende, is alles wat ik delen wil ook wel gedeeld. Mijn proces als moeder is interessant en mijn kinderen nog meer, maar daar ga ik niet meer over schrijven. Mijn oudste van tien is daarbij op een leeftijd dat hij (maar ook zijn vriendjes) mijn blogs over ons gezin vindt op Google. Hoe cringe is dat.
Na acht jaar schrijven voor deze fantastische club is dit voor mij dan ook de laatste keer. Het is mooi geweest. Tenminste, dat denk ik. Je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt.
Geen reacties