Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2024 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Natanja terug op het jaar.
De kaarsjes zijn aan, ik heb mijn favoriete fineliner uit de la gehaald en zit aan de keukentafel. Voor me ligt een doorzichtige kerstbal die ik een paar jaar geleden kocht, van Stichting Alzheimer. Erin bevinden zich briefjes waarop je jaarlijks je favoriete herinnering kunt schrijven. Het papier is klein, dus je moet zorgvuldig zijn.
Dit jaar kon ik de highs en lows opvangen met opgewekt gemoed. Zelfs de onvoorziene gast die midlifecrisis heet, waardoor een kriebelende onrust zich van mij meester maakte en ik de irritante aandrang kreeg om onnadenkend huis en haard achter te laten. Maandenlang zong ik invoelend mee met Acda en De Munnik over vuurtjes die doven en wolven die komen, en Herman in de zon op het terras die het helemaal zat is. Gelukkig zaten daarin golfbewegingen, waarbij ik op de top van de golven nog steeds naar mijn gezin kon kijken en blij dacht: met hen wil ik best oud worden. En toch: deze hoeft niet in de bal.
Ik krijg je niet meer overeind, lieverd.
En er was verdriet. Toen mijn vader in het voorjaar in de woonkamer ten val kwam, besloot mijn moeder maar naast hem te gaan zitten. “Ik krijg je niet meer overeind, lieverd,” zei ze. “Ik geloof dat het nu echt klaar is.” Daar zaten ze, intens verdrietig, samen op hulp te wachten. De achtbaan van emoties als je een ouder naar het verpleeghuis moet brengen was nieuw voor mij. Vervloekt heb ik zijn kleine kamer, het gedeelde toilet, de urinelucht, de gillende medebewoner wiens geheugen het totaal had opgegeven, de uitholling van de ouderenzorg. Toch was ik ook dankbaar. Dat hij een plek kreeg waar voor hem gezorgd werd. Dat mijn moeder in de weken erna rustiger ademde en ik de continue alertheid uit haar ogen zag verdwijnen. Nu hij onlangs intern mocht verhuizen naar een afdeling waar hij zich meer thuis voelt, komt er rust bij iedereen. Mijn pen hangt boven het papier, maar nee. Deze komt niet in de bal.
En dan nog een die de selectie niet haalt: de schoolwissel van mijn dochter. De klas waar ze in terechtkwam is er een waar niet vriendschappelijkheid de boventoon voert, maar argwaan, vinnigheid, brutaliteit en je groter maken dan de rest. Daartussen houdt ze zich zo goed mogelijk staande, maar het past haar niet. Ze wil er weg. En dat is wat we gaan doen. Nu we weten dat ze hier niet gelukkig is, werd een sluimerende wens manifest: we gaan verhuizen. Naar een andere regio, naar andere scholen. Naar een ander huis. Maar dat komt later.
Ik denk aan mijn fijne baan, dat het ook dit jaar gewoon weer lente werd.
Ik denk aan mijn fijne baan, dat het ook dit jaar gewoon weer lente werd, dat ik die puberteit van mijn kinderen niet eens zo vreselijk vind, en vooral: aan alle heerlijke tripjes die ik ondernam. Met 85 vrouwen van mijn koor stonden we in het voorjaar zingend bij een gate op Schiphol, op weg naar Dublin. Het was een prachttrip, want samen zingen verbroedert als geen ander. Een tijdje later genoten we met het gezin van een zomervakantie in Italië. Vervolgens topte ik het seizoen af met mijn beste vriendin tijdens onze 25-jaar-vriendschap-lumstrumreis naar Lissabon. We slenterden uren door de stad, fietsten langs de Taag, aten stapels pastel de nata en eindigden billenschuddend in een salsabar. Ik besluit; dit wordt de fijnste.
‘Alle tripjes en vakanties’ – schrijf ik op de kleine rechthoek papier, en ik glimlach. Ik ben een bofkont. Ik rol het papiertje stijf op, en schuif het door de kleine opening in de bal. Het jaar is afgerond. Kurk erop, en klaar.
Geen reacties