De tijd nemen

‘Hoe waren je bevallingen?’

Zijn handen liggen even stil op mijn onderrug.

‘Wat bedoel je? Die zijn acht en elf jaar geleden.’ Mijn stem klinkt dof, op je buik liggen en praten combineert moeilijk.

De masseur beweegt zijn handen weer. ‘Wil je dat ik ernaar kijk?’

‘Het is wel grappig,’ zeg ik zonder te lachen, ‘dat ik mijn bevallingen de laatste weken zo vaak noem. ‘Ik heb echt noooooit wat,’ zeg ik steeds, ‘ik ben zelfs twee keer thuis bevallen!’ Alsof het een verdienste is. Alsof ik iets moet bewijzen.’

Ik vertel over de oudste, een bijna tienponder die er aan zijn schouder uit werd getrokken, de jongste die paars zag vanwege de navelstreng om haar nek. Het is nooit echt besproken, laat staan verwerkt. Het waren gezonde baby’s en dat is wat telt.

Een kwartier later heeft de masseur de ruimte verlaten en mij op het hart gedrukt vooral rustig op te staan. De tijd te nemen. Ook zo’n thema van de laatste weken: neem de tijd. Waarbij niemand zegt hoe je dat dan moet doen. Als ik me op mijn zij draai, voel ik een steek in mijn onderrug. Moeizaam kom ik overeind. Het voelt alsof ik een uur krachttraining heb gedaan, terwijl ik drie kwartier stil op mijn buik heb gelegen.

‘Wat heb je nodig?’ had hij gevraagd toen ik binnenkwam.

‘Wat heb je nodig?’ had hij gevraagd toen ik binnenkwam. Ik had even gezucht en was begonnen aan de opsomming: ‘epileptische aanval, medicatie, onderzoeken, MRI, vaatafwijking in mijn hoofd, hoofdpijn, stress, daarom ben ik hier want ik moet dus goed voor mezelf zorgen.’

Hij knikte en zweeg een tijdje.

Nerveus sloeg ik mijn armen over elkaar.

‘Ik ben even aan het voelen. Het is veel.’

Prompt barstte ik in huilen uit. ‘Sorry,’ mompelde ik verwoed mijn wangen droog vegend. Ik haat huilen in het openbaar.

‘Waarom? Het lucht op toch? Het is hard werken als je altijd de controle wil houden.’

Ik heb me de laatste tijd vaak afgevraagd waarom mijn allereerste medische ervaring meteen kortsluiting in mijn hoofd moet zijn. Waarom ik gesprekken voer over aderen dichtbranden en hersenoperaties. Had ik niet eerst mijn pols kunnen kneuzen? ‘Soms is er grof geschut nodig om iemand tot stilstand te brengen,’ zei hij. Ik weet dat hij een punt heeft. Een gekneusde pols had me nergens van weerhouden. Achteraf – waarom komen inzichten toch altijd achteraf – zie ik dat ik de laatste maanden was gestopt met alles dat vertraagde. Ik snelwandelde met de honden door het bos, deed niet meer aan yoga, laat staan aan massages. Ik mopperde tegen mijn man dat er teveel op mijn schouders rustte en snakte naar een tijdje niks, maar bleef doorgaan. De jongste moest nieuwe gymschoenen, de tafel van zeven en piano oefenen, het brood en de melk waren op, net als de stofzuigerzakken en de printerinkt, mailtjes en appjes wachtten op antwoord, de oudste had geen schone onderbroeken meer en moest geholpen worden met zijn spreekbeurt, de vaatwasser wachtte om uitgepakt te worden, die factuur moest de deur uit, een Linkedin-post gemaakt anders was ik zo onzichtbaar, mijn moeder teruggebeld en de tandartsrekening betaald.

‘Als hier je hoofd zit,’ de masseur legt zijn hand rechts van mijn ruggengraat, ‘en hier je gevoel’, hij schuift iets naar boven, ‘dan zit hier het kleine meisje.’ Ik voel zijn hand aan de linkerkant van mijn ruggengraat. ‘Dat meisje is heel wijs, maar er wordt niet naar haar geluisterd. Bedenk iets wat ze nodig heeft en koop dat voor haar. Elke keer als je het ziet, zeg je tegen haar: neem het, het is voor jou.’

Ik heb nog twee dagen pijn in mijn onderrug. Ik word snotverkouden. Krijg koortsuitslag. En een ontstoken oog. Als ik bij de drogist multivitamines koop, zie ik een fluffy kruikje liggen. Ik weet dat mijn dochter, voor wie ik elke avond een kruik maak, deze prachtig zal vinden. Een uur later vul ik hem voor mezelf met heet water en kruip onder de dekens met deel drie van ‘De Zeven Zusters’. ‘Ssst,’ zeg ik tegen mijn hoofd dat me attendeert op de boodschappen die nog gedaan moeten worden voor het avondeten. ‘Ik neem de tijd. Voor mezelf.’