Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2024 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Ingelise terug op het jaar.
Dit zou een stukje worden over het loslaten van je kinderen. Het zou gaan over mijn oudste dochter die ik op een ochtend in september zomaar zag wegfietsen, op weg naar een nieuw leven op de middelbare school. Die nu ‘s ochtends zelf haar boekentas vollaadt terwijl ze honderduit kletst met haar nieuwe vriendinnen over de telefoon. Over hoe onwerkelijk dat voelt na moeizame jaren op de basisschool waarin ze zich letterlijk aan me vastklampte voor de deur van het klaslokaal. En hoe relatief dat loslaten eigenlijk is als ik weer eens met samengeknepen billen denk aan wat er allemaal kan gebeuren tijdens de lange fietstocht naar school.
Het zou ook gaan over het loslaten van dochter nummer twee, die dit jaar begon met het afbouwen van de BSO. En daardoor een middag in de week alleen naar huis komt met een eigen huissleutel. Dat ik soms bevangen word door paniek en schuldgevoel als ik het niet red om op de afgesproken tijd terug uit mijn werk te komen. Maar dat dat nergens voor nodig blijkt, omdat ze dan totaal op haar gemak thuis zit te chillen met een vriendin, genietend van haar nieuwverworven vrijheid. En hoe ik daar dan ook weer een tikkeltje ongemakkelijk van word. Want hallo, ze is toch pas tien?
Dat loslaten blijkt tegen het eind van het jaar op meer vlakken een thema.
Maar dat loslaten blijkt tegen het eind van het jaar op meer vlakken een thema. Door een stom technisch probleem heb ik plotseling geen toegang meer tot mijn accounts op Facebook en Instagram. Totaal niet belangrijk, denk ik eerst. Zo verslaafd ben ik toch niet. Gewoon, een keer per dag even kijken wat ik gemist heb. Dat het toch iets vaker was dan dat realiseer ik me pas wanner mijn vinger regelmatig ongemerkt – en tevergeefs – naar de apps op mijn telefoon zweeft. En na wat ontwenningsverschijnselen voelt het eigenlijk best wel lekker zonder het continue meekijken in de levens van andere mensen. Lichter.
Het zet me aan het denken over wat ik nog meer onbewust met me meesleep. Er zitten nogal wat apen op mijn schouder – soms door anderen daar neergezet, soms door mezelf. Misschien is het tijd om afscheid te nemen van het idee dat ik in mijn eentje verantwoordelijk ben voor het agendamanagement van het hele gezin. En die gaten op het werk kunnen misschien ook door iemand anders dichtgelopen worden in 2025. Of gewoon openblijven.
Als ik toch bezig ben kan ik wellicht ook nog wat hoopjes schuldgevoel wegvegen.
Als ik toch bezig ben kan ik wellicht ook nog wat hoopjes schuldgevoel wegvegen. Zoals die over het niet zo vaak kunnen helpen op school, omdat de uitstapjes en creamiddagen altijd net vallen op het moment dat ik moet werken. Of die over het moeten missen van die wekelijkse vergadering vanwege de ortho-afspraak van de oudste die niet meer verzet kan worden.
En of ik nooit meer op de socials ga? Mwoah, waarschijnlijk wel. Maar een tandje minder zou mooi zijn.
Geen reacties