Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2023 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt onze Vlaamse blogster Frauke terug op het eerste jaar dat ze volledig zonder haar overleden man doorkwam.
Midden in onze woonkamer, op onze Chinese kast, staan elke winter twee huisjes. Ze zijn keramiek, witgeschilderd, en er past een theelichtje in. Elk jaar, als de dagen korter worden, het weer guurder en de dieren vertrekken in winterslaap, komen de huisjes op de kast. Twee eenvoudige trapgeveltjes met uitgesneden raampjes en deuren, waardoor het licht van het kaarsje heel bescheiden brandt.
Vorig jaar bleven de huisjes in de doos.
Vorig jaar bleven de huisjes in de doos. Net zoals de kerstkaarten, die niet geschreven werden omdat ik niet wist hoe ik dat moest doen: de leegte aanduiden die over ons huis gevallen was, het gemis vertalen op een kaart met wensen. Ik voelde enkel de kilte die neergedaald was over ons huis, daar kon geen theelichtje iets aan veranderen.
Twee weken geleden ging ik op zoek in de kelder. Ik sorteerde de kerstkaarten, in afwachting van het geschikte moment om ze te schrijven, en nam de twee huisjes mee naar boven. Ze nestelden zich als vanouds op de kast, en verwarmden zich aan de eerste theelichtjes die in ze huisden. Ze vonden een nieuw elan, net zoals wij dat geleidelijk aan doen.
We gooiden dit jaar de ramen van ons huis open, snoven de buitenlucht en hervonden onze adem. We probeerden allerlei nieuws: 1200 km rijden met ons drieën en de hitradio op weg naar de sneeuw. 8000 km vliegen naar de Aziatische zon, de reis die we altijd al wilden maken. We bedachten nieuwe gewoontes voor onszelf – zoals vrijdag take-away avond. We hielden kleine discussies – over schermtijd – en grote discussies – over asjuweeltjes en een begraafplekje, aan de ontbijttafel. We debatteerden samen over de wereld (mijn dochter) en het universum (mijn zoon). De band tussen ons veranderde stilletjesaan: het was niet meer die van gemis maar die van mogelijkheden, van kansen, van de wereld tegemoet stappen, hand in hand. Ons gezin van drie aan de buitenkant, maar vier diep vanbinnen, in ons geworteld.
Ook ikzelf vind mezelf heruit.
En niet enkel als trio komen we overeind; ook ikzelf vind mezelf heruit. Als mama, als vriendin, als collega, als vrouw. Met trial and error, met vallen en opstaan, met huilen en hilarisch lachen. En soms denk ik: waar was ik zo lang, waar was ik verstopt.
Elke ochtend sta ik als eerste op en steek ik de kaarsjes in de huisjes aan. Ze roepen me op om het gezellig te maken: ik dek de tafel, met dat extra fruit en vitamines. Ik laat de radio spelen. Ik knuffel de kinderen wakker onder hun flanellen winterdekbedden. Ik warm de melk met honing wanneer ze bevroren terugkomen van hun buitensporten, ik zorg voor dekentjes wanneer we ’s avonds samen een serie kijken. En wanneer we naar bed gaan, en alle lichten uit zijn, laat ik de kaarsjes nog even branden. Dan zie ik in het donker twee kleine huisjes licht uitstralen, het soort licht dat ook ons huis weer uitstraalt na lange jaren: licht van warmte en gezelligheid, van vertrouwen in de toekomst, licht van samenzijn en samenhoren. En niet toevallig hangt boven de huisjes een gedicht dat exact hetzelfde zegt, en dat dit jaar op mijn kerstkaarten komt. Eentje net over samenzijn en samenhoren, want dat is toch het allerbelangrijkste.
Iemand moet het doen
De lente zien
De merel in de hoogste takken
Gras ruiken na een regenbui
Iemand moet de tulpen
schikken in hun vazen
Wijn schenken
De troost uitvinden
Voor wat niet te dragen valt
Iemand moet de onrust stillen
Het licht doen branden
Kaarsen zoeken
De goudzoeker bedaren
Iemand moet het zeggen
Tot straks
Ik kom eraan
(T. Notteboom)
Geen reacties